Zagadka Kamienia Bolońskiego

Chyba wszyscy słyszeli o Kamieniu Filozoficznym, o tym magicznym minerale, który może przemieniać każdą substancję w złoto. Ale mało kto słyszał o jednym z najciekawszych i najbardziej interesującym innym kamieniu, nazywanym Kamieniem Bolońskim. Jest to w zasadzie płyta nagrobna z wyrytym tekstem, który od stuleci stanowi zagadkę. O sensie napisu, jego autorze i genezie powstania napisano wiele, ale aż do dzisiaj nie udało się ustalić żadnych konkretnych danych. W ostatnim czasie postawiono nawet hipotezę, że kamień jest mistyfikacją stworzoną jako żart przez grupę intelektualistów z okresu renesansu. Oczywiście byłoby ciekawe, gdyby rzeczywiście w  XVI wieku zawiązał się zespół osób tylko po to aby wymyślona, bezsensowną zagadkę, wyryć na cennym kawałku marmuru a potem wstawić do kościoła po to tylko aby tam ją trzymać.

Ale zacznijmy od początku:

Pierwsza pewna wiadomość o kamieniu pochodzi z księgi wydanej we Wrocławiu w 1574 Monumenta Excellentium virorum pod redakcją Salomona Rybischa, który wymienia go wśród najsłynniejszych obiektów epigrafii  jakie znajdują się w Bolonii. Kamień do 1963 roku był przechowywany w tym mieście, w kościele Santa Maria di Casaralta w Ferentino, części klasztoru Mistrzów Rycerskich z Casaralty (Ordo Militiate Mariae Gloriosae di Casaralta), który został zbudowany w XIII wieku. W XX wieku kamień został przeniesiony do Palazzo Galvani w Bolonii a następnie do Museo Civico Medievale.

 

Kto wykonał sam kamień nie wiemy, przypuszcza się że mógł powstać na zlecenie Achille Volta, od 1527 roku mianowanego przez papieża Klemensa VII Wielkim Mistrzem starożytnego, ale wówczas mocno podupadłego Zakonu Rycerzy Gaudenti, którego siedzibą był kościół Casaralta. I podczas prac ziemnych związanych z budową nowej rezydencji, w pobliżu tego kościoła Volta odkrył słynny potem kamień, nazywany także nagrobkiem Aelii Laelii Crispis. Płytę tę Achille Volta umieścił w kościele, po czym sam zginął śmiercią nagłą i tragiczną w 1556 roku, podczas kłótni śmiertelnie pchnięty nożem.
Należy podkreślić, że Zakon Rycerzy Gaudenti był organizacją podobną do templariuszy i podlegał regule ad servos Dei św. Augustyna. Czy w tym środowisku mogła powstać zagadkowa inskrypcja? Poniżej publikujemy tekst w języku łacińskim, wyryty na płycie oraz jego tłumaczenie:
Pełny tekst w języku łacińskim;

DM (Domino Maximo)
Aelia Laelia Crispis
Nec vir nec mulier, nec androgyna nec puella, nec iuvenis nec anus, nec casta nec meretrix, nec pudica, sed omnia. Sublata neque, neque, neque veneno, sed omnibus. Nec coelo nec aquis nec terris, sed ubique iacet.
Lucjusz Agatho Priscius
Nec maritus, neque moerens, neque gaudens, neque flens. Hanc nec molem, nec piramidem nec sepulchrum, sed omnia, scit et nescit cui posuerit. Hoc est sepulchrum intus cadaver non habens. Hoc est cadaver sepulchrum extra non habens. Sed cadaver idem est et sepulchrum sibi.

Tłumaczenie:

DM (Bogu Najwyższemu)
Aelia Laelia Crispis
Ani mężczyzna, ani kobieta, ani ktoś androgyniczny, ani dziewczyna, ani młody, ani stary, ani czysty, ani nierządnica, ani skromny, ale każda z tych rzeczy.
Zabity ani głodem, ani żelazem, ani trucizną, ale każdą z tych rzeczy.
Ani na niebie, ani w wodzie, ani na ziemi, ale wszędzie, gdzie jest.
Lucjusz Agatho Priscius
Ani mąż, ani kochanek, ani krewny, ani smutny, ani szczęśliwy, ani płaczący.
To nie jest ani msza, ani piramida, ani grobowiec, ale każda z tych rzeczy wie i nie wie, komu jest poświęcona.
To jest grób, w którym nie ma ciała.
To ciało, którego nie ma w żadnym grobowcu.
Ale ciało i grób to to samo.

Według Richarda Whyte'a, angielskiego historyka, antykwariusza, a później księdza, żyjącego w poł. XVI wieku, powyższe wersety są tłumaczeniem starożytnej greckiej fraszki przypisywanej Agathiasowi Scholasticusowi na język łaciński przez Decimo Magno Ausonio, poecie urodzonemu w Bordeaux, nauczycielowi cesarza Gracjana. Po nim kamieniem zajmowało się wielu naukowców, jednym z nich był nawet Carl Gustav Jung, który ostatecznie uznał, że kamień i napis jest oszustwem. A uznał dlatego, że także on nie był w stanie znaleźć wyjaśnienie sensu wyrytych na kamieniu zdań. Ostatecznie kamień nazwano enigmą i po wielu próbach rozszyfrowania większość badaczy jest skłonna widzieć w nim wskazówkę dla wykonania poszukiwanego złotodajnego kamienia, a dokładnie formułę pozwalająca na określenie jego działania…

 

Tak więc ta enigma nadal czeka na rozszyfrowanie.   

Czytajcie nas -  codziennie nowy wpis, tego nie znajdziecie w mainstreamie.