Mimo upływu lat, bo omawiamy dziś album nagrany został w 1996 roku, nic nie zmienia mojej opinii... To bez wątpienia jedno z najlepszych wydawnictw muzyki gotyckiej w historii tego nurtu. Nie zawaham się żyć porównań do czołówki, Closer Joy Division, In the Flat Field Bauhaus, czy Faith the Cure. I mimo że Norwegowie nie zdobyli takiego rozgłosu, jak wymienione przed chwilą zespoły, to potrafili dokonać czegoś do nich porównywalnego. Zrobić coś absolutnie nowatorskiego mało tego, nadać muzyce niepowtarzalny klimat, okrasić efektami, charakterystycznymi zmianami rytmu, rozmowami, cytatami, przez co album zyskuje ponadczasowy wydźwięk. Jeśli do tego dodać fakt, że teksty pisane są (poza jednym) w języku nowoangielskim, to łatwo wyobrazić sobie z czym mamy do czynienia. Zdaję sobie sprawę, że głos Raymonda Rohonyi nie każdemu może się podobać, ale w kontraście do znakomitego i delikatnego wokalu Liv Kristine staje się bardziej stonowany i mniej drażniący. Stary chwyt: ogień i woda...
Zanim omówimy płytę może na zachętę klip do do utworu Taniec z Cieniem, który chyba dość jasno uświadomi osobom nieznającym Theatre of Tragedy o czym mówimy:
Zanim omówimy płytę może na zachętę klip do do utworu Taniec z Cieniem, który chyba dość jasno uświadomi osobom nieznającym Theatre of Tragedy o czym mówimy:
Jakieś pytania? Taki jest cały album - to absolutne mistrzostwo gatunku... Na poprzednim - debiutanckim, były już przesłanki wskazujące, że zespół ma coś do powiedzenia, ale skok cywilizacyjny jaki wykonali między pierwszym a drugim albumem można porównać np. do skoku jaki Dead Can Dance wykonali między Spleen and Ideal a Within the Realm of Dying Sun... Nie dziwi zatem, że ani Theatre of Tragedy, ani Dead Can Dance po wspomnianych albumach nie nagrali już nigdy płyty na takim poziomie, co nie znaczy, że kolejne ich wydawnictwa były złe. Po prostu są w historii muzyki albumy, po których nic już nie zabrzmi lepiej.
Wydawnictwo otwiera instrumentalny Velvet Darkness They Fear, wprowadzający nas w nastrój i łączący się z Fair and 'Guiling Copesmate Death. Trudno miejscami jednoznacznie napisać, z powodu języka, o czym jest tekst, jak zrozumiałem dobrze to o przemijaniu, sączącym się niczym piasek w klepsydrze... Piosenka jest długa, przechodzi przez kilka faz, zmian rytmu. Po niej Bring Forth Ye Shadow - jaki wstęp!
Czas to otchłań -
Głęboka jak tysiące nocy
Spieszę się, śpieszę
Po co to tempo?
Jeszcze jeden krok ku nicości
Zachowam na pamiątkę śmiertelny pocałunek
Po nim Seraphic Deviltry i mój ulubiony - And When He Falleth. Piosenkę tą można interpretować jako dialog między osobą wierzącą a Złem. Zło mieszka w zamku, a kluczowym fragmentem jest:
M: Ten krzyż, który nosisz na szyi czy to tylko dekoracja, czy jesteś prawdziwie wierzącą chrześcijanką?
K: Tak, wierzę - naprawdę
M: Więc chcę, żebyś go natychmiast usunęła! I nigdy nie nosiła w tym zamku
Po czym następuje akt niewiary... Można śmiało powiedzieć, że tekst ociera się o satanizm, bowiem następuje typowe podważanie wiary, a krzyż nazwany jest symbolem brudnej miłości:
M: Głód, Zaraza, Wojna, Choroby i Śmierć! Rządzą tym światem
K: Jest też miłość, życie i nadzieja
M: Mam bardzo małą nadzieję, zapewniam
Według narratora dowodem na istnienie Boga powinno być nieistnienie zła.
Po nim kolejny doskonały moment Der Tanz der Schatten - mamy go powyżej na teledysku, z tekstem w języku niemieckim. Taniec nad grobem zakończony wyznaniem miłości. Black as the Devil Painteth - o wizjach roztaczanych przez diabła. Ten utwór znakomicie się rozkręca, ze spokojnego do dość dynamicznego. Ciekawie się kończy, by przejść w On Whom the Moon Doth Shine i The Masquerader and Phoenix. I mimo tego że chnwilami nie do końca wiemy o czym śpiewają, możemy być pewni, że rzadko kiedy można spotkać takie epickie zakończenie. A kto pod koniec nie słyszy gitar z Something Must Break Joy Division, niech pierwszy rzuci kamieniem...
Teraz długo nic nie zabrzmi już lepiej...
Wydawnictwo otwiera instrumentalny Velvet Darkness They Fear, wprowadzający nas w nastrój i łączący się z Fair and 'Guiling Copesmate Death. Trudno miejscami jednoznacznie napisać, z powodu języka, o czym jest tekst, jak zrozumiałem dobrze to o przemijaniu, sączącym się niczym piasek w klepsydrze... Piosenka jest długa, przechodzi przez kilka faz, zmian rytmu. Po niej Bring Forth Ye Shadow - jaki wstęp!
Czas to otchłań -
Głęboka jak tysiące nocy
Spieszę się, śpieszę
Po co to tempo?
Jeszcze jeden krok ku nicości
Zachowam na pamiątkę śmiertelny pocałunek
Po nim Seraphic Deviltry i mój ulubiony - And When He Falleth. Piosenkę tą można interpretować jako dialog między osobą wierzącą a Złem. Zło mieszka w zamku, a kluczowym fragmentem jest:
M: Ten krzyż, który nosisz na szyi czy to tylko dekoracja, czy jesteś prawdziwie wierzącą chrześcijanką?
K: Tak, wierzę - naprawdę
M: Więc chcę, żebyś go natychmiast usunęła! I nigdy nie nosiła w tym zamku
Po czym następuje akt niewiary... Można śmiało powiedzieć, że tekst ociera się o satanizm, bowiem następuje typowe podważanie wiary, a krzyż nazwany jest symbolem brudnej miłości:
M: Głód, Zaraza, Wojna, Choroby i Śmierć! Rządzą tym światem
K: Jest też miłość, życie i nadzieja
M: Mam bardzo małą nadzieję, zapewniam
Według narratora dowodem na istnienie Boga powinno być nieistnienie zła.
Po nim kolejny doskonały moment Der Tanz der Schatten - mamy go powyżej na teledysku, z tekstem w języku niemieckim. Taniec nad grobem zakończony wyznaniem miłości. Black as the Devil Painteth - o wizjach roztaczanych przez diabła. Ten utwór znakomicie się rozkręca, ze spokojnego do dość dynamicznego. Ciekawie się kończy, by przejść w On Whom the Moon Doth Shine i The Masquerader and Phoenix. I mimo tego że chnwilami nie do końca wiemy o czym śpiewają, możemy być pewni, że rzadko kiedy można spotkać takie epickie zakończenie. A kto pod koniec nie słyszy gitar z Something Must Break Joy Division, niech pierwszy rzuci kamieniem...
Teraz długo nic nie zabrzmi już lepiej...
Theatre of Tragedy - Velvet Darkness They Fear, Massacre Records 1996, producent: Peter Coleman. Tracklista: Velvet Darkness They Fear, Fair and 'Guiling Copesmate Death, Bring Forth Ye Shadow, Seraphic Deviltry, And When He Falleth, Der Tanz der Schatten, Black as the Devil Painteth, On Whom the Moon Doth Shine, The Masquerader and Phoenix.
Czytajcie nas - codziennie nowy wpis, tego nie znajdziecie w manistreamie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz