Chłodnofalowa jazda obowiązkowa: THE CURE - FAITH

Postanowiłem przypominać i omawiać w całości płyty, które zaliczam do kanonu chłodnej fali. W końcu ten blog poświęcony jest przemijaniu a żadna inna muzyka tego tak nie oddaje. Zaczynamy od epoki Joy Division, bo przecież the Cure nawet z nimi koncertowali. Zapraszam do dyskusji, wspomnień i własnych analiz tekstów. Pamiętam kiedy po raz pierwszy spotkałem się z twórczością the Cure. To było w małym sklepie akwarystycznym w Bydgoszczy, gdzie jakiś pan raczył swoich klientów muzyką z magnetofonu kasetowego. Po krótkiej rozmowie i zapisaniu nazwy zespołu na kartce wiedziałem, że ta muzyka będzie ze mną już na zawsze...   

  
Święta godzina

Klęczę i czekam w ciszy

Jak jeden po drugim ludzie wymykają się

W noc

Spokojne i puste ciała

Całują ziemię zanim zaczną się modlić

Całują ziemię

I wślizgują się...

Siedzę i słucham obdarty z marzeń

Obietnica zbawienia sprawia, że zostaję

Patrzę na twoją twarz

I czuję jak moje serce przyspiesza

Wkoło dzieci bawią się

W zabawy które znudziły im się wczoraj

Bawią się

Stoję i słyszę mój głos

Krzyczący

Bezsłownym krzykiem przeciwko wiekowej sile

Rozbija się o kamień

Delikatnie odchodzę - ty płaczesz...

Nie mogę wytrzymać tego co pochłaniasz

Błogosławieństwo pokuty

W świętą godzinę

Pierwotny

Niewinność śpiących dzieci

Ubranych w biel

I powolnie marzących

Zatrzymuje czas

Zwalniam krok i zaczynam się rumienić

Tak wiele lat wypełniło moje serce

Nigdy nie myślałem że to powiem

Im dalej idziemy

Tym starszymi się stajemy

Im więcej wiemy

Tym mniej pokazujemy

Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem twoją twarz

Pomyślałem o piosence

I szybko zmieniłem zdanie

Kiedy pierwszy raz dotknąłem twojej skóry

Pomyślałem o historyjce

I śpieszyłem się by osiągnąć zakończenie

Za wcześnie

Pamiętaj

Proszę nie zmieniaj się

Przyszła jesień

Trzynaście lat

Lśniący pierścionek

Jak mogłem zapomnieć twojego imienia?

Nie mam powietrza w gardle

Zadławiłem się kolejnym doskonałym kłamstwem

Ale to zawsze czuje się tak samo

Są bliżej

Ubrane w czerwień i żółć

Niewinne na zawsze

Dzieci, śpiące w ich niebieskich miękkich pokojach

Wciąż śnią...

Inne głosy

Szepczę twoje imię w pustym pokoju

Ocierałaś się o moją skórę

Miękka jak futro

Złapany

Smakuję twój zapach

Odległe hałasy

Inne głosy

Łomoczą w mojej potłuczonej głowie

Popełnij  grzech

Poświęć się

I wszystkie inne głosy mówiły

Zmień się

Zawsze jesteś w błędzie

Przyjdź w święta Bożego Narodzenia

Na prawdę chcę cię zobaczyć

Uśmiechnij się szelmowsko

Kolejny świąteczny kompromis

A ja żyję w samotności wśród ośmiu milionów ludzi

Odlegle hałasy

Inne głosy

Pulsują w moich rozkołysanych ramionach

Pogłaszcz dźwięk

Tak wielu umarło

I wszystkie inne głosy powiedziały

Zmień się

Zawsze jesteś w błędzie

Wszystkie koty są szare

Nigdy nie myślałem że się odnajdę

W łóżku pośród kamieni

Wszystkie te kolumny to ludzie

Żebrzący by mnie skruszyć

Nie widać kształtu żeglującego po ciemnych głębokich jeziorach

I żadne flagi nie wołają mnie do domu

W jaskiniach

Wszystkie koty są szare

W jaskiniach

Wzory pokrywają moją skórę

W martwej komórce

Pojedyncza nutka

Dźwięczy

Przyjęcie pogrzebowe

Dwie blade postaci

Cierpiące w milczeniu

Bez czasu

Na cichej ziemi

Twarzą w twarz

Wiekiem i smutkiem

Patrzyłem i grałem bez słów

Kiedy fragment po fragmencie

Odgrywałaś swoją historię

Poruszając się przez nieznaną przeszłość

Tańcząc na przyjęciu pogrzebowym

Wspomnienia dziecięcych marzeń

Leżą bez wyrazu

Bledną

Bez wyrazu

Ręka w rękę ze strachem i cieniami

Płacząc na przyjęciu pogrzebowym

Usłyszałem piosenkę

I odwróciłem się

A ty fragment po fragmencie

Odgrywałaś swoją historię

Bezdźwięcznie po podłodze

Tańcząc na przyjęciu pogrzebowym

Wątpliwość

Zatrzymaj mój lot ku bitwie

I śmierci

I zmień moje życie

Tak zażarty w desperacji

Zaciskam pięści

Ty wysuwasz pazury

Ukryta wściekłość zżera moje serce

Napełnione latami straconego czasu

Zamykam oczy

I napinam się się

I krzyczę

Wpadam w graniczną furię

W twoją krew

Rozdzieram ciało

I skórę

Zgniatam wątpliwość

Muszę cię złamać

Furia kieruje moimi złośliwymi ciosami

Widzę jak upadasz ale wciąż cię uderzam

Znowu i znowu

Upadasz

Ruch jest ostry i wyraźny

I koniec

Zatrzymuje się

Klękam przy tobie

Pozbawiony wszystkiego poza cierpieniem

Krzycząc w furii

Mając przewagę w twoją krew

Całuję cię raz i widzę jak umierasz

Przytulam cię i słyszę twój płacz

Całuję twoje oczy i kończę twoje życie

Kończę twoje życie

Tonący

Ona stoi dwanaście stóp nad wylewiskiem

Spogląda samotna

Wgłąb wody

Samotność narasta i wolno

Wypełnia jej zmarznięte ciało

Wślizgując się do wnętrza

Jeden po drugim jej zmysły umierają

Bledną wspomnienia

I opuszczają jej oczy

Wciąż widzi światy niebyłe

I jeden po drugim opuszczają ją jasne ptaki...

Krzycząc gwałtownie

Starała się obrócić

Ale w końcu

Bezdźwięcznie

Ześlizguje się i uderza swoją miękką ciemną głową

Woda rozsuwa się

Przyjmuje ją

I z łatwością topi

Mógłbym zostawić cały świat we krwi

Gdybym tylko mógł ci pomóc

Przelotne kształty

Dawno temu

Tak młode piękne i odważne

To wszystko było prawdą

To nie mogła być mogło być historyjka

Chciałbym żeby to była prawda

Chciałbym żeby to nie była historyjka

Wszystkie słowa mnie opuściły

Bez życia

Mając nadzieję

Oddychając jak tonący

Fucshia

Zostawiłaś mnie

Oddycham jak tonący

Jak tonący

Wiara

Złap mnie gdy upadam

Tracę grunt

Nie mogę tego znieść

Cały czas się obracam

Tracę kolejną ciuciubabkę

Idea doskonałości trzyma mnie

Nagle widzę że się zmieniasz

Wszystko na raz

Takie same

Ale skała zawsze pozostanie nieruchoma

Zgwałć mnie jak dziecko

Ochrzczone we krwi

Namalowane jak nieznany święty

Nic już nie zostało tylko nadzieja

Twój głos jest martwy

I stary

I już na zawsze pusty

Zaufaj mi przez te ostatnie lata

Czekają doskonałe chwile

Jeśli tylko moglibyśmy zostać

Proszę

Powiedz to prawidłowe słowo

Lub zapłacz jak blady klaun

I stój

Stracona na zawsze w wesołym tłumie

Nikt nie podnosi ręki

Nikt nie wznosi oczu

Usprawiedliwieni pustymi słowami

Przyjęcie robi się coraz lepsze

Wyszedłem samotnie

Nic nie zostawiłem

Poza wiarą

(ISOLATIONS: zastrzegam sobie prawa autorskie do tłumaczeń tekstów i recenzji poniżej)

The Cure - Faith.  Fiction: 1981, Producent: The Cure, Mike Hedges. Tracklista: The Holy Hour, Primary, Other Voices, All Cats Are Grey, The Funeral Party, Doubt, The Drowning Man, Faith

"Wiara, wewnętrzne poczucie przekonania o czymś, różniące się w zakresie od poufnego do zupełnie niepodważanego. Może być materialna taka jak w sytuacji kibiców piłkarskich przekonanych o ostatecznej ucieczce z  małomiasteczkowej niepopularności i zaściankowości (chociaż tutaj to bardziej przypomina nadzieję) lub duchowa; niezachwiana ufność w Pismo Święte lub ideologię, na tyle silna by unosić się ponad codzienne ograniczenia racjonalności. Wiara jest siłą ale jest problematyczna w osamotnieniu. Jeśli jest tak jak deklaruje Robert Smth że "nie pozostało nic oprócz wiary " to z jakim przekazem zostajemy? Jeśli źródło naszego przekonania wygasa nasza wiara staje się nieważna, lub w najlepszym razie zostaje zdewaluowana do statusu czegoś darzonego ignorancją.

Poważna myśl i interpretacja głęboko zakorzeniona w temacie izolacji i zwątpienia wryta jest głęboko w ten album. Ale podejrzewam że jest jeszcze coś więcej niż to.  The Cure odbywają rejs autostradą  egzystencjalizmu (jest nieskończona, za darmo podróżujesz dokąd chcesz) i przy pierwszej możliwej okazji sugerują, że wiara jeśli kwestionowana, może stać się scenografią do sartreowskiej idei " złej wiary". Może to wyjaśniać dlaczego w przyozdobionej dźwiękami dzwonów Holly hour słyszymy: "all around the children play/Games they tired of yesterday.” Moja interpretacja tego fragmentu zakłada, że dzieci pozbawione są wolności, poprzez wypełnianie przypisanej im roli dzieci i bawią się w gry w które czują że powinny się bawić, a nie w te których naprawdę pożądają. To metafora do pokazu złej wiary.

Podobnie w pełzającym i wirującym  “Other Voices.” “Change your mind / You’re always wrong,” w nawiedzony sposób opierają się wzmacniając zwątpienie przeciw nieszczęśliwemu bohaterowi. Która droga to droga prawdziwej wolności a która jest pułapką złej wiary? Pewne wnioski można wyciągnąć z analizy będącego mieszanką tradycji filozoficznych "All cats are grey".

Wyglądający na pokłon w stronę alegorii jaskini Platona tematy wrodzonej naiwności i mylnego przekonania są tym co w rzeczywistości może być użyte do poszukiwania prawdziwej wolności działania. Nie musimy tkwić w pułapce jak więźniowie Platona nieświadomi naszego więzienia, zadowoleni z własnej roli i przekonani, że wszystkie koty muszą być szare bo nigdy nie widzieliśmy ich w innych rolach jak przebiegającymi przez nasze ciemne więzienne cele.

Oczywiście to wszystko co napisałem jest tylko moim wyobrażeniem i odczuciem po wysłuchaniu płyty. Faith może być odbierany jako bastion egzystencjalistów, co sugeruje zamglone zdjęcie Bolton Abbey pojawiające się  na okładce. Ale tak samo ta recenzja, płyta i roztaczane wizje mogą być zbiorem bzdur. I na tym właśnie polega piękno tej płyty. Bo co pozostaje jeśli nie jesteś w stanie powiedzieć co jest prawdziwe? Pozostaje wiara."

Recenzja tłumaczona z: http://www.stylusmagazine.com/reviews/the-cure/faith.htm

Coś musi pęknąć

Two ways to choose, Dwie drogi do wyboru
On a razor's edge, Na ostrzu brzytwy
Remain behind, Pozostać w tyle
Go straight ahead, Iść do przodu

Room full of people, room for just one, Pokój pełen ludzi, miejsce tylko dla jednego
If I can't break out now, Jeśli teraz nie ucieknę
the time just won't come, To taki czas więcej nie nadejdzie

Two ways to choose, Dwie drogi do wyboru
Which way to go, Którą z nich iść
Decide for me, Zdecyduj za mnie
Please let me know, I poinformuj mnie proszę

Looked in the mirror, Spojrzałem w lustro,
saw I was wrong, zobaczyłem że byłbym w błędzie
If I could get back to where I belong, Gdybym nie mógł wrócić do siebie
where I belong, Do siebie

  
 Two ways to choose, Dwie drogi do wyboru

Which way to go, Którą z nich iść
Had thoughts for one, Myślę o jednej
Designs for both, Planuję obie
But we were immortal, Ale byliśmy nieśmiertelni
we were not there, Tam nas nie było
Washed up on the beaches, Obmywani na plażach

struggling for air, Walcząc o oddech

I see your face still in my window, Ciągle widzę twoją twarz w moim oknie
Torments yet calms, won't set me free, Dręczenie mnie uspokajaniem nie uwalnia
Something must break now, Coś musi teraz pęknąć
This life isn't mine, To nie jest moje życie
Something must break now, Coś teraz musi pęknąć
Wait for the time, Czekam na ten czas
Something must break, Coś musi pęknąć


Written by Bernard Sumner, Ian Kevin Curtis, Peter Hook, Stephen Paul David Morris • Copyright © Universal Music Publishing Group, tłumaczenie i zdjęcia: ISOLATIONS, All Rights Reserved 

Wideo i mix zostały sporządzone przez jednego z fanów Joy Division. Pod filmem napisał: A massively underrated JD track that in its original form showcases the magnificence of Steve Morris' drumming. This was heavily diluted on the 'Still' version but that version is a little more honed. So I've combined the two.... with a rather lengthy intro for reasons I can't be bothered to go into.

Martin Hannett - piąty członek zespołu

Martin Hannett, może to wyda się dziwne, że od niego zaczniemy. Każdy fan Joy Division pewnie pomyśli, że taki blog powinien zaczynać i kończyć się na Ianie Kevinie Curtisie. Na Iana przyjdzie jeszcze czas... Na Iana jest czas zawsze, w radio w samochodzie, w pracy, na odtwarzaczu mp3.

Hannett, dziwak zafiksowany na eksperymentach z dźwiękiem i narkotykami, nierozumiany przez członków Joy Division, poza Ianem, pokazał, że w muzyce istnieje inna droga wejścia na szczyt. Nie tylko ciężka praca nad stylem, nie tylko geniusz tekstów Curtisa, nie tylko wielogodzinne próby w opuszczonej hali fabrycznej Manchesteru. To wszystko za mało. Musiała nastąpić synergia. Musiał pojawić się ktoś taki jak Hannett. Uparty, z wizją. Muzycy Joy Division wielokrotnie w wywiadach mówili, że Martin rozumiał się tylko z Ianem. Powtarzają do dziś, że uważana za jeden z najważniejszych debiutów muzyki rockowej płyta Unknown Pleasures to pod względem realizacji dźwięku badziewie. Ale to pewnie tylko taka poza. Bez Hannetta nie byłoby Joy Division, ale i odwrotnie. To jedyne zdjęcie jakie udało mi się odszukać w sieci, na którym jest Martin i jakikolwiek członek zespołu:

A tutaj film pokazujący jak pracował:

Dziwnie pokazany został w 24 Hours Party People, jak zresztą całe Joy Division. Najdziwniejsze jednak jest to, że mimo iż tak wiele mu zawdzięczamy, tak niewiele o nim wiemy... Dla mnie pozostanie  zawsze piątym członkiem zespołu. Pozostanie też tym który stworzył geniusz Blue in Heaven na ich debiutanckim albumie All the God's Men. 

Muszę zacząć podsumowywać swoje życie. Dlatego muszę jeszcze polecieć do Manchesteru. Kiedyś Goldman, który kupił dom Curtisa otworzy w nim muzeum. Odpisał mi na twitterze że czeka na decyzję władz Maclesfield. Wtedy na pewno pójdę na grób Martina Hannetta i Tony Willsona. Bez nich nie byłoby Joy Division, wspaniałej muzyki cold wave, tysięcy powielających brzmienie Joy Division zespołów, i duchowej części mnie. O Martinie jeszcze napiszę w końcu na razie nie umieram, choć nie ukrywam, że bardzo bym chciał...

Na zawsze ocalony

Tomasz Mackiewicz, śmierć na Nanga Parbat, a może to było tak, że on miał już dość tego wszystkiego? Poniżany, wykpiony, zwykły człowiek, bez medialnej otoczki, środków na realizację marzeń, reklam i bannerów na kurtce. Zebrał się i w końcu postanowił uciec i pozostać sam z ciszą.... Na zawsze wśród ocalonych 

Przywitanie

Dzień dobry, od dzisiaj ruszamy. Tutaj będzie smutno i chłodno. Będzie o śmierci, przemijaniu, ale przede wszystkim o muzyce. Będzie o niedostosowaniu do czasów, które pędzą w nieznane, a my zostajemy gdzieś z tyłu...