Na obrzeżach coldwave: Wieczorna decyzja

Moim demonom

Jestem tutaj

I słyszę że odeszło lato

Tak więc módl się za mnie

Bo teraz opuszczam twoje miasto

Kiedy to powiedziałem

Wiem że nigdy nie opuszczę

Nie mogę przywołać

Tego momentu w moim życiu

Nie mogłabyś spać w nocy

Kiedy wiedziałabyś przez co przeszedłem

I ta myśl jest wszystkim co mam

Zaufać, kiedy gaśnie światło

Moim problemem było

Że trzymałaś mnie tutaj zbyt długo

I dziś jest właśnie dzień

Kiedy będziemy żałować że przyszedłem

Kiedy to wypowiedziałem

Wiedziałem że nigdy nie odejdę

Nie mogę przywołać

Tej chwili mojego życia

Nie mogłabyś spać w nocy

Kiedy wiedziałabyś przez co przeszedłem

I ta myśl jest wszystkim co mam

Zaufać, kiedy gaśnie światło

Nie mogłabyś spać w nocy

Kiedy wiedziałabyś przez co przeszedłem

I ta myśl jest wszystkim co mam

Zaufać, kiedy gaśnie światło

Nie mogłabyś spać w nocy

Kiedy wiedziałabyś przez co przeszedłem

I ta myśl jest wszystkim co mam

Zaufać, kiedy gaśnie światło

Życie jest pełne ciemności

Na mojej drodze mordercy

Pewnego dnia przyłączysz się do nich

Umożliwię ci to

Nie mogłabyś spać w nocy

Kiedy wiedziałabyś przez co przeszedłem

I ta myśl jest wszystkim co mam

Zaufać, kiedy gaśnie światło

Jestem niczym

Dziś wieczorem będę niczym

Nieważne gdzie będę

Spóźniona reakcja jest

Niewidzianym filmem tego życia

Pamiętam jednego z moich przyjaciół

Mówiącego mi: idź naprzód

Wszędzie wkoło woda

Martwy spot w moich oczach

Kiedy się nocą przysłuchuję

Słyszę jak coś idzie moją drogą

Jak ktoś woła moje imię

Ale ja tam nie patrzę

Skupiam wzrok na tłumie

Byłoby dziwnym rozglądać się

Jeśli powiedziałabyś mi że jestem kimś

Przez sekundę pomyślałbym

Że mógłbym rozważyć

Jak czułbym się gdybym to wiedział

Jeśli powiedziałabyś mi że jestem kimś

Przez sekundę pomyślałbym

Że mógłbym rozważyć

Jak czułbym się gdybym to wiedział

Muszę z tym żyć

To moja decyzja na wieczór

Szukanie szans

Jest zabijaniem pamięci

Raz byłem kimś nowym

Wybrany na chwile

Zmieniłem się z czasem

W końcu jest to co powiedzieli

Jeśli powiedziałabyś mi że jestem kimś

Przez sekundę pomyślałbym

Że mógłbym rozważyć

Jak czułbym się gdybym to wiedział

Jeśli powiedziałabyś mi że jestem kimś

Przez sekundę pomyślałbym

Że mógłbym rozważyć

Jak czułbym się gdybym to wiedział

Jedynie czego warte jest bycie tutaj

To częsta modlitwa o zmianę

Jeśli powiedziałabyś mi że jestem kimś

Przez sekundę pomyślałbym

Że mógłbym rozważyć

Jak czułbym się gdybym to wiedział

Jeśli powiedziałabyś mi że jestem kimś

Przez sekundę pomyślałbym

Że mógłbym rozważyć

Jak czułbym się gdybym to wiedział

W śmierć, piosenka

Wracasz w miejsce bez słońca

I wydajesz się nie wiedzieć co mi zrobiłaś

Teraz widzę

Ciemność jest tym co zostawiłaś we mnie

Wracasz w miejsce bez słońca

I wydajesz się nie wiedzieć co mi zrobiłaś

Teraz widzę

Ciemność jest tym co zostawiłaś we mnie

Odeszłaś bez strachu

Wróciłaś z niczym do stracenia

I z latem które nas tutaj zostawiło

Myślimy nad tym co wybrać

Wracasz w miejsce bez słońca

I wydajesz się nie wiedzieć co mi zrobiłaś

Teraz widzę

Ciemność jest tym co zostawiłaś we mnie

Dobrze wiem co jest złe

Język trudny do rozmów

Dla naszych umierających kłamstw piosenka

W czasach gdy prawda staje się słaba

Wracasz w miejsce bez słońca

I wydajesz się nie wiedzieć co mi zrobiłaś

Teraz widzę

Ciemność jest tym co zostawiłaś we mnie

Wracasz w miejsce bez słońca

I wydajesz się nie wiedzieć co mi zrobiłaś

Teraz widzę

Ciemność jest tym co zostawiłaś we mnie

Muszę odejść

Byłaś z nami do ostatniej minuty

A później odeszłaś stąd

Patrzyłem i odkryłem

Że nigdy więcej cię nie zobaczę

Miałem wybór

Musiałaś odejść

W noc

To był mój wybór

Tak trudno wyjaśnić co miałem na myśli

Kiedy mówiłem że chciałbym żebyś nie żyła

Widziałem jak wszystko zepsułaś i po prostu nie mogłem przywrócić

Uczucia które miałem wtedy do ciebie

Miałem wybór

Musiałaś odejść

W noc

To był mój wybór

Więc włożyłem całą swoją siłę w ostatnią wolę

To była jedyna rzecz do zrobienia

A teraz tylko żałuję że płakałem

Bo nie powinnaś mi tego nigdy zrobić

Miałem wybór

Musiałaś odejść

W noc

To był mój wybór

Kara

Będę silny

Nie mam przyjaciół

W czarnym pokoju

Nie słyszę duchów

Kro jest teraz sędzią?

Kiedy czekam na

Karę

Kiedy wychodzę

Z tego w czym tkwię

Podnoszą głosy

Na dany znak

Kro jest teraz sędzią?

Kiedy czekam na

Karę

Prosto przez rozkosz

Czarną drogą

Śląc delikatny uśmiech

Coś jest na drodze

Zapomniane przez moment

Starasz się z tym rozmawiać

Niemy na czarnej drodze

Staramy się zapomnieć i uczynić to minionym

Pewnego dnia pójdziemy

Daleko od tego prosto w rozkosz

Pewnej nocy postaramy się

Opuścić to miejsce dla innego

Pewnego dnia pójdziemy

Daleko od tego prosto w rozkosz

Pewnej nocy postaramy się

Opuścić to miejsce dla innego

Odpychają mnie

Tak daleko od każdej szansy

Czyniąc ją coraz trudniejszą

Do zdobycia

Staram się rozmawiać z tym

Bez myśli na czarnej drodze

Staramy się zapomnieć i przejść przez to

Pewnego dnia pójdziemy

Daleko od tego prosto w rozkosz

Pewnej nocy postaramy się

Opuścić to miejsce dla innego

Pewnego dnia pójdziemy

Daleko od tego prosto w rozkosz

Pewnej nocy postaramy się

Opuścić to miejsce dla innego

Pewnego dnia pójdziemy

Daleko od tego prosto w rozkosz

Pewnej nocy postaramy się

Opuścić to miejsce dla innego

Nic dobrego z tego nie wyniknie

Nie jest dobrym wyłgać się

Ale to wyzwanie lub coś takiego widzę to

Śmierć pod ścianą

Dalej już nie ma nic tylko bałagan

Nic dobrego z tego nie wyjdzie

Absolutnie, mogę ci to powiedzieć

Nic dobrego z tego nie wyjdzie

Droga do szczęścia której nigdy nie znałem

Czytam list którego nigdy nie wysłałem

Widziałem uśmiech na zdjęciu

Nie pamiętam niczego

Co sprawiło, że tak się czuję

Dzieci na autostradzie

Ja mam swoje sposoby

Gry ze śmiercią

Nic dobrego z tego nie wyjdzie

Absolutnie, mogę ci to powiedzieć

Nic dobrego z tego nie wyjdzie

Droga do szczęścia której nigdy nie znałem

Nic dobrego z tego nie wyjdzie

Absolutnie, mogę ci to powiedzieć

Nic dobrego z tego nie wyjdzie

Droga do szczęścia której nigdy nie znałem

Napięty

Koniec

Czasem początek dla innych

Koniec

Nie znam słowa "początek"

Czasem strach jest siłą

Kiedy tracę kontrolę

Tym razem to dochodzi do końca

Postaram się znowu żyć swoim życiem

Postaram się zobaczyć gdzie popełniłem błąd

Postaram się znowu żyć swoim życiem

Postaram się zobaczyć gdzie popełniłem błąd

Koniec

Czasem początek dla innych

Koniec

Nie znam słowa "początek"

Czasem strach jest siłą

Kiedy tracę kontrolę

Tym razem to dochodzi do końca

Postaram się znowu żyć swoim życiem

Postaram się zobaczyć gdzie popełniłem błąd

Postaram się znowu żyć swoim życiem

Postaram się zobaczyć gdzie popełniłem błąd

Postaram się znowu żyć swoim życiem

Postaram się zobaczyć gdzie popełniłem błąd

Postaram się znowu żyć swoim życiem

Postaram się zobaczyć gdzie popełniłem błąd

Postaram się znowu żyć swoim życiem

Postaram się zobaczyć gdzie popełniłem błąd

Postaram się znowu żyć swoim życiem

Postaram się zobaczyć gdzie popełniłem błąd

Nadchodzi ciemność

Tak blisko

Obok

Widzę coś złego

Ale ja

Zdaję się być

Jedynym który to widzi

Nadchodzi ciemność 

A oni

Inni

Nie znają rzeczy następnych

To ja nie jestem po to by mówić

Co należy z tym robić

Wznoszę oczy i patrzę

Widzę jak nadchodzi

Coś złego

Widzę jak nadchodzi

Coś złego

Widzę jak nadchodzi

Coś złego

Widzę jak nadchodzi

Koniec

Tak blisko

Obok

Widzę coś złego

Ale ja

Zdaję się być

Jedynym który to widzi

Nadchodzi ciemność 

Nadmorskie koszmary

[poezja - Jeff Buckley]

Uważaj na zabutlelkowane myśli złego młodzieńca

Tajemne zbiorniki ukrywają szkielety

Mała dziewczynka chce z nim założyć swój dom

Zdziwiona na środku brzegu

nie wiem o co pytałeś

nie wiem o co pytałeś

Wszyscy młodzi kochankowie

Koszmary zaślepiają im pamięć widzę to

Twoja prostota jest młoda i przystojna

Tak nowa dla twojego łóżka

Wiesz dokąd pójdziemy

Kochałem tak wiele razy topiłem ich wszystkich

Z ich koralowych grobów podnoszą się gdy idzie noc

Ich kośćmi drapią do drzwi

Słyszę ich wołanie

Nie wiem o co pytasz

Nie wiem o co pytasz

Nie wiem o co pytasz

Nie wiem o co pytasz

Wszyscy młodzi kochankowie

Koszmary zaślepiają im pamięć widzę to

Twoja prostota jest młoda i przystojna

Tak nowa dla twojego łóżka

Wiesz dokąd pójdziemy

Zostań ze mną pod tymi falami dziś wieczorem

Choć raz w życiu bądź wolna dziś wieczorem

Twoja prostota jest młoda i przystojna

Tak nowa dla twojego łóżka

Wiesz dokąd pójdziemy

Wszyscy młodzi kochankowie

Koszmary zaślepiają im pamięć widzę to

Twoja prostota jest młoda i przystojna

Tak nowa dla twojego łóżka

Wiesz dokąd pójdziemy

Wszyscy młodzi kochankowie

Koszmary zaślepiają im pamięć widzę to

Twoja prostota jest młoda i przystojna

Tak nowa dla twojego łóżka

Wiesz dokąd pójdziemy

Czarna sesja

Czuję zło w powietrzu

To tylko ja

Mam gdzieś stare czasy

To tylko wspomnienie

Ta

Czarna sesja w mojej pamięci

Czarna

Byłem zbyt słaby by walczyć

Raz jeszcze odpuszczam

Czarna sesja

Specyficzne zaproszenie

Ta

Czarna sesja w mojej pamięci

Czarna

Trwam w tym jedynym życzeniu

Że życie kiedyś stanie się dobre

Nie śpię z tego powodu

Tak ciężko jest zostać

Trwam w tym jedynym życzeniu

Że życie kiedyś stanie się dobre

Nie śpię z tego powodu

Tak ciężko jest zostać

Tak więc jeśli wpadniesz ten ostatni raz

Będę tam

I porozmawiam z Tobą jakby

Tego nigdy nie było

Ta

Czarna sesja w mojej pamięci

Czarna

Bez poświęcenia

Odrzucam całe poświęcenie

Jestem daleki od bycia tutaj

Nie mogę czerpać więcej z sił

Wszystko już zrobiłem

Dziś wieczorem postaram się

Widzę całą grozę we mnie

Później znowu stracę

Nadzieję na bycie kimś

Brak poświęcenia

Pchnie mnie ku końcowi

Dziś wieczorem postaram się

Widzę całą grozę we mnie

Jeśli chcesz mnie ocalić

I zatrzymać kiedy będę biegł

Po prostu powiedz mi że będę miał teraz

Dzień mniej do życia kiedy jest już po mnie

Odrzucam całe poświęcenie

Jestem daleki od bycia tutaj

Nie mogę czerpać więcej z sił

Wszystko już zrobiłem

Dziś wieczorem postaram się

Widzę całą grozę we mnie

Później znowu stracę

Nadzieję na bycie kimś

Brak poświęcenia

Pchnie mnie ku końcowi

Dziś wieczorem postaram się

Złamany

Wiedziałem upadnę jeśli się postaram

Powstrzymałem się na chwilę

Popchnęłaś mnie tak mocno

Starałem się być silny ale przegrałem

Chciałbym powiedzieć to

Gdybyś nie wiedziała

Tak więc Twoja dusza jest złamana

Dobrze wiem jak to jest

Sprzedałem duszę

Przehandlowałem ją za dziurkowane złoto

Tak więc Twoja dusza jest złamana

Dobrze wiem jak to jest

Sprzedałem duszę

Przehandlowałem ją za dziurkowane złoto

Popchnęłaś mnie tak mocno

Starałem się być silny ale przegrałem

Starałem się być silny ale przegrałem

Chciałbym powiedzieć to

Gdybyś nie wiedziała

Tak więc Twoja dusza jest złamana

Dobrze wiem jak to jest

Sprzedałem duszę

Przehandlowałem ją za dziurkowane złoto

Tak więc Twoja dusza jest złamana

Dobrze wiem jak to jest

Sprzedałem duszę

Przehandlowałem ją za dziurkowane złoto

ISOLATIONS: Zastrzegamy sobie prawa autorskie do tłumaczeń tekstów

Katatonia - Tonight's Decision Peaceville Records 1999, Tracklista: I Am Nothing, In Death, A Song, Had To (Leave), This Punishment, Right Into The  Bliss, No Good Can Come Of This, Strained, A Darkness Coming, Nightmares By The Sea, Black Session, No Devotion, Fractured

Czwarta płyta szwedzkiego zespołu - kto by pomyślał że mroczny metal, jaki prezentowali na początku, ewoluuje w coś takiego... Swoją drogą fani wiedzą dlaczego tak się stało... Nie ukrywam, że Katatonia należy od dawna do moich faworytów.

Prezentowany dziś album jest typem który najbardziej lubię - tzw. concept, czyli od początku do końca zwarta tematyka. Otrzymujemy niesamowity emocjonalny kondensat.  Czy ktoś może w bardziej dosadny sposób opisać uczucia człowieka z którym przebywanie jest gorsze niż samotność?

Odrzucenie, powrót ukochanej osoby do krainy cienia, pozostawienie przez nią w nim wewnętrznej ciemności w postaci tęsknoty za słonecznymi czasami. I zero szans na powrót. Autor przeżywa rozterki, chce żyć swoim życiem bez niej, jednak zadane przez nią rany są zbyt głębokie....

Finalnie on poddaje się, przegrywa i odchodzi.

Jak to bywa w życiu...   

A na koniec bonus - o tym porozmawiamy za jakiś czas, w sumie to te same klimaty...

  

"Nagi Lunch" Williama S. Burroughsa: jedna z ulubionych książek Iana Curtisa z Joy Division. Zaraz, ale o czym to jest?

O czym jest ta książka? albo o czym jest ten film? Takie pytania czasem można usłyszeć, gdy publicznie zdradzimy znajomym, że przeczytaliśmy jakąś lekturę, albo byliśmy w kinie. W przypadku książki Nagi Lunch Williama S. Burroughsa i jej ekranizacji Davida Cronenberga (twórca ekranizacji powieści J. G. Ballarda o których więcej TUTAJ) pytania te są uprawnione. Muszę przyznać, że i książka i film są mocno odjechane i nie tylko opowiedzenie o czym są, ale samo zapoznanie się z treścią jednego i drugiego dzieła było nie lada wyzwaniem.

Ogólnie mówiąc tematem obu pozycji jest życie narkomana. Opowieść obfituje w wątki autobiograficzne. Burroghts był przez wiele lat narkomanem, a jego żona zginęła podobnie jak żona głównego bohatera Nagiego lunchu, czyli przypadkowo zabita strzałem w głowę podczas zabawy w Wilhelma Tella, z tym, że w roli jabłka wystąpiła szklanka z drinkiem. 

Teraz wypadałoby przejść do rzeczy, lecz opowieść tworzy klimat tak duszny, że aż odpychający. Sadzę, że był to zabieg zamierzony. Autor w ten sposób chciał udowodnić, że narkoman pod wpływem nałogu zatraca swoje człowieczeństwo i staje się ohydnym robalem, który jeśli już w ogóle coś mówi, to przez odbyt. Obrzydliwość takiego życia oddają sceny seksu, pozbawione namiastki uczucia, zredukowane do zwierzęcego instynktu, który czują już nie ludzie, ale kopulujące ze sobą oślizgłe stwory. Ostateczne zwyrodnienie podkreślają ciągłe aluzje do stosunków homoseksualnych. Film bazujący na książce nie trzyma się kurczowo pierwowzoru, czemu nie można się dziwić, bo książka w zasadzie jest zlepkiem rozmaitych scen, które wiąże tylko osoba głównego bohatera.

Może zatem spróbuję najpierw opowiedzieć, o czym jest film. Otóż nakręcony w 1991 r. obraz dzieje się w latach 50. Bohaterem dramatu jest literat Bill Lee (Peter Weller), który nagle uznaje, że pisanie w niepewnej sytuacji czasów zimnej wojny jest zbyt niebezpieczne i zarabia na życie dezynsekcją. Jego życie toczyłoby się gładko, bo nowy zawód przypał mu do gustu, lecz pewnego dnia dowiaduje się, iż jego żona (Judy Davis) podbiera mu truciznę na karaluchy. Proszek okazuje się mocnym halucynogenem. Wkrótce po namowie żony, Bill także decyduje się użyć narkotyku. Skutki przechodzą najśmielsze oczekiwania, odtąd bohatera nawiedzają (a także i nas, siedzących przed ekranem) paranoidalne wizje. Sytuację komplikuje fakt, że tak naprawdę Bill chce zerwać z nałogiem i wyciągnąć z niego żonę, dlatego zgadza się na terapię zaordynowaną mu przez Dr Benway (Roy Scheider), który leczy od uzależnień miksturą z mięsa wija amazońskiego. Lek nie ustrzeże go jednak przed efektami środka na karaluchy i gdy w narkotycznym upojeniu zabija żonę, musi uciekać. Wybiera inny świat tzw. Interstrefę, dokąd przenosi go właśnie proszek na robaki. Żeby jeszcze skomplikować sytuację, do akcji wkraczają monstrualnych rozmiarów karaluchy, które proponują mu rolę szpiega czarnych wijów. Od tej pory Lee coraz częściej przenosi się w świat przedziwnych narkotycznych wizji. W taki stanie poznaje w barze mugwumpa - istotę z kosmosu, która pojawia się także w książce. Jest to humanoidalne jaszczuropodobne stworzenie żywiące się tylko cukrem. Ma wąskie, fioletowo-błękitne wargi kryjące ostry dziób, którym rozszarpuje swoich współplemieńców w walce o klientów. Jego penis wydziela bowiem w stanie erekcji fluid, który wywołuje uzależnienie i przedłuża życie, spowalniając metabolizm… Spotkany mugwump zleca bohaterowi kupno maszyny do pisania i wysyłanie raportów z Międzystrefy. 

 

Lee wypełnia polecenie i wyjeżdża. Za granicą poznaje Niemca, który bierze go za współpracownika doktora Benwaya i pokazuje fabrykę przerabiającą gigantyczne wije na czarny proszek. Po tym, gdy dociera do Międzystrefy, napotyka amerykańskie małżeństwo, Toma i Joan (bliźniaczo podobną do jego zabitej żony) Frostó oraz nastoletniego chłopca: Kiki, żyjącego z prostytucji, a także szwajcarskiego homoseksualistę Yvesa Cloqueta…. itd., itd. Nie brakuje dziwacznych zwrotów akcji, postaci przemieniają się w oślizgłe potwory, ba nawet zwykłe rzeczy, takie jak maszyna do pisania przetwarzają się w pożerające się owady, nagie korpusy, bądź trudne do określenia żywe stwory z dziwacznymi wypustkami. Nie brzmi to zachęcająco, w przeważającej warstwie film da się zaliczyć do gatunku groteskowego horroru, w którym reżyser nie rozgraniczył tego, co zmyślone od tego, co realne. W rezultacie otrzymujemy ciąg onirycznych i absurdalnych zdarzeń, kierujących się jakąś wyrafinowaną, pokrętną, wewnętrzną logiką, której jednak nie jesteśmy w stanie rozgryźć i dlatego film ogląda się jednocześnie źle i zarazem dobrze, bo opowiedziana historyjka przesuwa się przed naszymi oczami z dziwną lekkością, pomimo pozornego braku sensu. 

Podobnie rzecz się ma z powieścią. Jej akcja i czas także nie tworzy integralnej całości, prawie każdy rozdział staje się pretekstem do zmiany miejsca, lecz w zasadzie nie ma to większego znaczenia. Wszystko może dziać się w arabskim Tangerze, Interzone lub równie dobrze nigdzie albo wszędzie na raz. Pisarz dokładnie opisuje na czym polega handel narkotykami, klasyfikuje dilerów i ich klientów, rodzaje narkotyków i polewa wszystko sosem swoich filozoficznych rozważań na temat kondycji świata. Przy okazji szczegółowo opisuje rozmaite orgie z mocno zaznaczonymi wątkami homoseksualnymi. Może taka poszatkowania konstrukcja powieści spowodowana jest tym, że autor podczas pisania był uzależniony od heroiny, lecz wydaje się, że nie wynika jedynie z ograniczeń nałogiem. Książkę ułożono jak collage, z wykorzystaniem techniki cut-up, czyli z pociętej treści na akapity, połączonych w sposób dość przypadkowy. W ten sam sposób tworzyli dadaiści i niektórzy surrealiści. Wydana w 1959 r. powieść stała się od razu bardzo głośna, głównie z powodu swojej obscenicznej treści. Rozgłos spotęgował proces w Bostonie, który w 1965 r. wytoczono pisarzowi oskarżając go o niemoralność. Oskarżenie nazwało książkę mianem kloacznej literatury oraz odrażającego kłębowiska niewyżytej perwersji. Mimo zaangażowania się w obronę miejscowych literaturoznawców i akademików, dopiero Sąd Najwyższy stanu Massachusetts pozwolił na dystrybucję książki. Po tym fakcie Burroughs został okrzyczany głównym przedstawicielem Beat Generation. Krytycy przyrównują jego twórczość od utworu jazzowego, w którym podany jest temat a reszta zależy już od improwizacji.

Niewątpliwie pisarz trafił w gusta pokolenia powojennego, wśród którego popularność zdobywały hasła odwołujące się do nieskrępowanej wolności i propagujące rozwój duchowości człowieka, również poprzez narkotyki, seks czy techniki percepcji wywiedzionych ze wschodnich religii. W USA a szybko potem w Zachodniej Europie, popularne stały się ćwiczenia jogi, oraz leki psychotropowe, co przygotowało grunt pod ruchy hippisowskie lat 60. W książce ślad tego możemy zobaczyć już na wstępie, w motcie głównym, którym jest myśl Hassana I Sabbaha, perskiego założyciela sekty Ismaelitów: Nic nie jest prawdą. Wszystko jest dozwolone. Drugi popularny cytat z książki brzmi Męskie prostytutki świata, nie potrafiące poderwać tylko jednego klienta: siebie. Te dwa hasła są klamrą, pomiędzy którą można zmieścić całą prozę Burroughsa.

Co pociągało w niej Iana Curtisa? Czytając książkę warto zadać sobie to pytanie. Być może była to odważna, niczym nieskrępowana, skandalizująca treść, która musiała wywrzeć ogromne wrażenie na młodym czytelniku. Jednak jest w tym jeszcze coś. Otóż William Lee, główny bohater bierze udział w dziwnych, nonsensownych często wydarzeniach, lecz występuje w nich biernie. Poddaje się kolejnym zwrotom akcji, jest otępiały, nieczuły na przepływające przed jego oczyma obrazy, nawet zabójstwo żony nie robi na nim wrażenia. Ucieka przed odpowiedzialnością, lecz nie zdobywa się nawet na cień refleksji, może tylko rejestrować to co się dzieje: Popatrzcie na moje zaświnione spodnie, nie zmieniane od miesięcy… Mijają dni, nawleczone na długą krwawą nić w strzykawce… Zapominam o seksie, o ostrych przyjemnościach ciała: szare makowe widmo. Hiszpańscy chłopcy nazywają mnie El Hombre Invisible - Niewidzialny Człowiek. I tak zanurza się coraz bardziej w koszmarze zdarzeń, skrywających tak naprawdę pustkę nihilizmu. Czy taka mieszanka jest w stanie dać kafkowski haj jak obiecuje jedna z postaci w niej występująca? Na to pytanie i mnóstwo innych każdy musi odpowiedzieć sobie sam. Po tym, gdy przeczyta książkę i obejrzy film. Obie pozycje są dostępne w sieci.

Bibliografia:
 

W.S. Burroughs, Nagi lunch, tłum. E. Arden, Warszawa 1995.
J. Grauerholz, Międzystrefa, tłum. A. Zdrodowski, „Literatura Na Świecie” 2005, nr 7/8.
J. Inglot, Inferno rozbestwionej wyobraźni, „Odra” 1995.
H.Ch. Kirsch, W drodze. Poeci pokolenia beatników, tłum. J. Raczyńska, Warszawa 2006.
K. Loska, A. Pitrus, David Cronenberg: Rozpad ciała, rozpad gatunku, Kraków 2003.
S. Morawski, Kłopoty z postmodernizmem, „Kino” 1991, nr 2.