Heart and Soul: audycja radiowa Dave'a Haslama o Joy Division

W 2003 roku singiel Joy Division LWTUA ogłoszony został najlepiej sprzedawanym singlem wszechczasów, Unknown Pleasures z kolei to jeden z najważniejszych debiutów w historii muzyki - tak rozpoczyna się audycja Heart and Soul. 

Następnie omówiony zostaje wpływ zespołu na współczesną muzykę, inspirują do dziś takie grupy jak Interpol, Editors, a swego czasu nawet U2, NIN czy the Cure. Osobowość Iana Curtisa inspiruje wiele gwiazd, w tym np. Mobyego. W audycji Dave Haslam przedstawia wypowiedzi exczłonków zespołu. 

W dalszej kolejności przedstawiony zostaje zarys historii powstania filmu Control (warto zobaczyć TUTAJ). Bazuje on głownie na książce Deborah Curtis (nasze krytyczne uwagi można  zobaczyć TUTAJ). 

Zespół istniał 3 lata, zagrał w swojej historii około 150 koncertów, nagrał zaledwie 2 albumy. Następnie przedstawione są fakty z życia Iana Curtisa i jego fascynacje muzyczne - zwykle dalekie od mainstreamowych. Sumner wspomina, że poznawali nieznanych wykonawców dzięki Ianowi. Hooky, że założyli z Sumnerem zespół po koncercie Sex Pistols, potrzebowali wokalisty i Ian szybko wypełnił tę lukę. Martin Moscrop z kolei przedstawia klimat tamtego Manchesteru, jako miasta przemysłowego, z betonowymi blokami. Następnie omówiona jest ewolucja nazwy zespołu, który po Stiff Kittens nazwał się Warsaw i ciągle szukał perkusisty. Stephen Morris znalazł ogłoszenie w lokalnym fanzinie, wtedy również the Fall szukali perkusisty. Zadzwonił na numer zespołu z Macclesfield i telefon odebrał Ian. 

W audycji przeplatane są wątki dotyczące filmu Control. Sam Riley w bardzo dobry sposób odgrywa postać Iana Curtisa, zwłaszcza w scenach koncertowych. Sumner podkreśla ekstremizm wokalisty Joy Division, on był zahipnotyzowany muzyką. Moscrop wspomina, kiedy ich pierwszy raz zobaczył - zwracał uwagę chemia między muzykami i hipnotyczna gra Stephena Morrisa i Bernarda Sumnera. W zespole ważną rolę odgrywały też wiodące partie basowe Hookyego, jak choćby w From Safety to Where? Hook z kolei wspomina skąd ten rodzaj gry się wziął, porównuje Iana do dyrygenta orkiestry. 

Zespół zdeterminowany nagrał pierwszego singla - jeszcze jako Warsaw. Jednym z ważniejszych utworów na nim jest No Love Lost, w środku którego Ian czyta fragment książki Dom Lalek. Następnie przedstawiona jest historia pozyskania przez zespół menadżera. Hooky wspomina że Gretton wpadł na nazwę Madchester, i był człowiekiem który cały czas coś planował. Nastąpiła zmiana nazwy bo w Londynie istniał Warsaw Pact (warto zobaczyć TUTAJ), więc nie było szansy zagrania tam koncertu. Nazwa Joy Division pochodziła z tej samej książki której fragmenty czytał Curtis w No Love Lost (warto zobaczyć TUTAJ), i była bardzo kontrowersyjna. 

Następnie przedstawiono rolę Tony Wilsona, Factory, Alana Erasmusa i Martina Hannetta. Oczywiście część scen z 24 Hour Party People (TUTAJ), jak choćby słynna scena z perkusją na dachu, nie miały miejsca (pisaliśmy o tym TUTAJ), ale miały one na celu oddać relacje jakie panowały między Hannettem a perkusistami. 

Młodzież końca lat 70-tych nienawidziła mainstreamu i mainstreamowych wytwórni płytowych. Doszło do podpisania kontraktu z Factory, z podziałem zysków 50:50, a Peter Hook wspomina: zrobiliśmy to bo Rob nam kazał... Wspomina też, że Ian dostawał nieco więcej z zarobków niż pozostali członkowie zespołu, bo miał dziecko (co nie jest zgodne z faktami przedstawionymi w książce Deborah Curtis).

Następnie przedstawione są wspomnienia na temat realizacji debiutu zespołu, oraz projektów okładek autorstwa Petera Savillea. Hooky opowiada o polityce zespołu w sprawie udzielania wywiadów, jak to Rob zabronił jemu i Bernardowi wypowiadania się, twierdził że są głupi. Ich milczenie nadawało zespołowi aury mistyczności. Następnie przedstawiony zostaje życiorys wokalisty zespołu, narodziny dziecka, rozpad małżeństwa, związek z Annik Honore. Muzycy wspominają, że byli młodzi, egoistyczni, nie dostrzegali problemów wokalisty, jego prób samobójczych czy samookaleczeń (jedna z takich sytuacji opisana jest w książce Deborah Curtis). 

Później przyszedł czas realizacji Closer, na który teksty Ian napisał w kilka dni. Po czym popełnił samobójstwo. Sumner wspomina że byli zachwyceni perspektywą wyjazdu do USA. Wspomnienia poranka 19.05.1980 już dobrze znamy wielu relacji. Sumner stwierdza, że jeśli Curtis by żył pewnie zostałby świetnym pisarzem.

Audycja została nagrana dla radia XFM w X 2007 roku. Autorem jest Dave Haslam, producentem Kate Cocker.

Jest to znakomite podsumowanie historii Joy Division. Fani zespołu nie dowiadują się z niej nic nowego, niemniej dla początkujących jest to świetny przewodnik. Co najważniejsze, wątki dotyczące Control wplecione są w audycję delikatnie i nie przeszkadzają tym, którzy wiedzą jaka prawda przedstawiona jest w tym filmie. 

6/6 - jazda obowiązkowa dla początkujących fanów Joy Division.

   

Czytajcie nas - codziennie nowy wpis, tego nie znajdziecie w mainstreamie.

dave-haslam · Joy Division 'Heart & Soul' radio documentary

            

Shadowplayers: Fakty i mity o Factory Records cz.7

Od jakiegoś czasu omawiamy na naszym blogu dokument Jamesa Nice'a Shadowplayers, czyli fakty i mity o wytwórni Factory Records. 

Tak też w części pierwszej (TUTAJ) omówione zostały początki powstania klubu i tworzenie stajni zespołów Factory. Część druga to historia tworzenia pierwszej płyty promującej zespoły wytwórni a więc A Factory  Sample (TUTAJ). Z kolei część trzecia (TUTAJ) przedstawiała personalia wytwórni. W części czwartej (TUTAJ) streściliśmy wypowiedzi legend tamtych czasów wspominających realizację kultowej dziś płyty, chodzi oczywiście o album Unknown Pleasures zespołu Joy Division (FAC 10), nagrany w maju 1979 roku a zrealizowany przez samego Martina Hannetta (o którym pisaliśmy wielokrotnie  TUTAJ). Kolejna część (TUTAJ), poświęcona była właśnie jemu, legendarnemu producentowi i jednemu ze współtwórców potęgi Factory Records, a jednocześnie twórcy Manchester Sound. W części szóstej (TUTAJ) opisywaliśmy historię Vini Reilly i jego Durutti Column, zespołu, który oprawił swoją pierwszą płytę długogrającą - Return of Durutti Column (FAC 14) w niesamowitą okładkę - okładkę z papieru ściernego (a sklejaniem zajmował się między innymi Ian Curtis i Joy Division). 

Dzisiejsza część poświęcona jest pierwszemu singlowi A Certain Ratio (FAC 5) All Night Party/ The Thin Boys. O zespole pisaliśmy TUTAJ, a singiel opisywaliśmy w osobnym tekście TUTAJ. 

Na wstępie Tony Wilson wspomina, jak usłyszał ich po raz pierwszy w klubie Factory, mieli charakterystyczne głośne brzmienie, siedział wtedy w klubie z Jonem Savagem i podczas słuchania ich piosenki uświadomili sobie, że mają własny Velvet Underground.

Entuzjazmu Tonyego co do umiejętności A Certain Ratio nie podzielała Lindsey Reade, która twierdziła ze ich muzyka jest śmieciowa a muzycy kompletnie pozbawieni charyzmy i umiejętności. Simon Topping i Martin Moscrop z zespołu wspominają o tym, że na początku nie mieli perkusisty, skupiali się na muzyce choć zdawali sobie sprawę z faktu, że raczej perkusista będzie im potrzebny, brali też pod uwagę automat perkusyjny choć te były dość trudno wtedy dostępne.

Doszli do wniosku, że trudno grać muzykę funkową bez perkusji. Tony Wilson zwrócił uwagę na fantastyczną pierwszą wersję okładki zaprojektowaną przez Savillea z czarnym nadrukiem. Ta nie spodobała się jednak zespołowi, który określił ją dosłownie jako gówno i zmieniono ją na okładkę ze zdjęciem Lennyego Brucea (amerykańskiego komika estradowego), natomiast projekt Tony pokazał następnego dnia OMD i tak powstała okładka ich debiutu Electricity - FAC 6 (pisaliśmy o tym wydawnictwie TUTAJ). 

Muzycy wspominają jak fantastycznym było posiadania takiego znakomitego menadżera, jakim był Tony Wilson - jednocześnie szef Factory. Wilson z kolei wspomina to jako dosłownie: kompletny koszmar.

Moscrop podkreśla fakt, że zdobywali popularność ponieważ w tamtym czasie było mało zespołów multikulturowych, co wzbudzało zainteresowanie publiczności.

Peter Hook zwraca uwagę na fakt, że A Certain Ratio byli niedochodowi, utrzymywali byli z dochodów ze sprzedaży płyt Joy Division. Martin Moscrop wspomina jak Grace Jones wizytowała studio nagrań Strawberry i spodobał jej się ich zespół. Ich spotkanie uwiecznił na fotografii Kevin Cummins (zdjęcie pochodzi ze strony TUTAJ).

Następnie muzycy opisują swoje inspiracje i opowiadają w jaki sposób wpadli na pomysł charakterystycznych strojów, które wtedy nosili. Pojawiają tutaj sprzeczne wersje, i zabawna historia opowiadana przez Martina Moscropa, jak pierwszy raz przebrali się w niew damskiej toalecie i jak posmarowali ciała samoopalaczem (historia ta przedstawiona jest inaczej w filmie 24 Hour Party People - opisywanym przez nas TUTAJ).

Wkrótce omówimy kolejne części tego epokowego dokumentu, dlatego czytajcie nas - codziennie nowy wpis, tego nie znajdziecie w mainstreamie.