Nazwa Matrosskaya Tishina pochodzi od potocznego określenia szpitala psychiatrycznego na moskiewskiej ulicy, która, jak to w wywiadzie zauważył German Dizhechko, jest ulicą o długości jednego przystanku tramwajowego, a znajduje się przy niej największy akademik, bulwar, wydział sądowy i najstarsza klinika psychiatryczna nr 3 im. Gilyarowskiego - jest też sklep z narzędziami i dziecięcy szpital dziecięcy. Oszacuj, czym jest ta ulica?! Za Katarzyny utworzono tu schronisko dla emerytowanych marynarzy. Skromny przytułek. W czasach radzieckich trzymano w nim wielu znanych ludzi. (…) Teoretycznie wszyscy mogliśmy tam zostać uwięzieni za takie piosenki jak: „Zepsujmy telewizor, rozbijmy te twarze, które tam są”. Ilu poetów, pisarzy, naukowcy zostało tam zabitych?! Okropne miejsce (LINK).
Od samego początku swojej twórczości muzycy Matrosskaya Tishina preferowali brudną muzykę gitarową, charakterystyczną dla nurtu post-punk. Wśród swoich ulubionych grup muzycy wymieniali Kraftwerk, Swans, The Smitsh, Bauhaus… Eksplozja popularności Matrosskaya Tishina nastąpiła w 1989 roku, kiedy grupa wzięła udział w festiwalach organizowanych przez tzw. moskiewskie laboratorium rockowe Punk Evenings for Youth i Next Stop, a także wystąpiła w Gorbushce na jedynym koncercie z Sonic Youth w 1989 roku w Moskwie jako ich support. Ten występ mocno wpłynął na gitarzystę Victora Lukyanova, który przyjął manierę gry ultrakrótkimi odstępami, przez co muzyka zespołu stając się jeszcze bardziej niepokojąca.
Od 1989 roku, wraz z natłokiem koncertów na terenie Rosji, Ukrainy i Białorusi nastąpiły zmiany: Odszedł Gelayko a do grupy przystąpił Basilij Fadejew. W 1990 roku Shklyanko wyjechał do Danii (był to punk docelowy dla ówczesnej moskiewskiej punkowej awangardy), Pershin całkiem rzucił muzykę i zajął się naprawą samochodów, a Fadejew przystał do innej grupy. Mimo to po upadku muru berlińskiego zespół wyjechał na występy do Berlina Zachodniego. Jednak w efekcie wymiany muzyków w Tishinie całkowicie zmieniła się sekcja rytmiczna: do grupy dołączyli Vadik Lozinsky (perkusja) i Valery Primerov, nazywany Primerich (bas). W 1991 roku ukazała się jedyna płyta winylowa zespołu Greats w nakładzie ledwie 15 tys. egzemplarzy (dotąd ich albumy wychodziły na kasetach magnetofonowych).
Album sprzedał się prawie natychmiast. Ostatecznie po tych perturbacjach w 1995 roku Matrosskaya Tishina grała w składzie: German Dizhechko (wokal), Viktor Lukyanov (gitara), Sasha Rogachev (bas, ex-Avalon), Stas Korneev (perkusja, ex-Girl and Tank).
Ogółem grupa nagrała 11 albumów, ostatni - Pestycydy na podwórku - ukazał się w 1996 roku. Potem zespół rozwiązał się… Jeszcze w 1997 roku Dizhechko nagrał solowy album Стерео спасёт мир (Stereo uratuje świat), lecz połowie 2000 roku wrócił do Rostowa. Wcześniej, w bliżej nieznanych okolicznościach, stracił prawą rękę, czym się w zasadzie nie przejął... Twierdził, że zamarzła mu gdy spał na śniegu, lecz znajomi podejrzewali raczej zapalenie żyły spowodowane braniem narkotyków. W nocy z 31 stycznia na 1 lutego 2008 r. zmarł także z niewyjaśnionych powodów, prawdopodobnie wypadł z okna jednego z domów na Selmash, ale wokół jego śmierci nadal trwają spekulacje. Został pochowany na Cmentarzu Północnym. Valery Primerov mieszka w Petersburgu, pracuje w telewizji, reszta współpracuje ze społecznością Matrosskaya Tishina 2.0 lub inaczej MT 2.0, powstałą w nawiązaniu do kultowego składu zespołu, w skład której wchodzą: Maxim Trefan (Polite Refusal) i grupy: Alliance, Ministry Psychodeliki, Mukha, Ole Lukoe Moscow i wiele innych (LINK).
Rosyjskie porzekadło głosi miejsca urodzenia i śmierci nie można zmienić. Historia kultowej teraz w Rosji grupy muzycznej oraz jej lidera Hermana (Gagarina) Dizhechko nie stała się zwykłą opowieścią o utalentowanych ludziach, którym przyszło żyć w trudnych czasach, w niewłaściwym momencie, w zasadzie za wcześnie o 20 lat. Jest historią będącą dla Rosjan źródłem nadziei, że te kilka osób miało jednak szczęście: urodzić się na terenie kraju, gdzie, jak śpiewał Dizhechko, działa włącznik jakiegoś dodatkowego organu - gdzie marynarze nic nie widzą, gdzie żołnierze nic nie słyszą, gdzie nikt nic nie pamięta, gdzie nikt nic nie znaczy. Dlatego choć Matrosskaya Tishina ze swoją niedocenianą kiedyś muzyką wpadła w czarną dziurę totalnego kryzysu gospodarki, struktury państwa, a potem jeszcze na kilka lat w kompletne zapomnienie to teraz przeżywa renesans. Wychodzą płyty zawierające kompilacje ich utworów i organizowane są koncerty ku czci ich lidera (LINK), (LINK), (LINK).
Czytajcie nas - codziennie nowy wpis, tego nie znajdziecie w mainstreamie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz