Spalone świece, ludzkie czaszki, umierające kwiaty, owoce i warzywa, połamane kielichy, biżuteria, korony, zegarki, lustra, butelki, szklanki, wazony… Wszystkie te przedmioty kojarzą się z obrazami, które wyszły spod pędzla licznych tzw. starych mistrzów holenderskich i flamandzkich żyjących w XVII wieku. Bogactwo martwych natur obrazujących Vanitas było charakterystyczną cechą ich malarstwa, dzięki której zostali oni zapamiętani przez późniejsze pokolenia artystów pozostając niewyczerpaną inspiracją także dla współczesnych twórców gatunku sztuki podporządkowanej hasłu: Vanitas vanitatum et omnia Vanitas, której zadaniem jest przypominaniem widzom o przemijalności i ulotności ludzkiego życia, mocy piękna a jednocześnie znikomości wszystkich rzeczy materialnych i ludzkich osiągnięć.
Aby przekazać wszystkie te treści malarstwo to posługiwało się zestawem symboli układających się w alegoryczne kompozycje, na których każdy element miał głębsze, ukryte znaczenie. Dzięki tej szczególnej narracji prace te ostrzegają przed ulotnością wszystkich ziemskich przyjemności i zapewniają nam pewien rodzaj wyjątkowej estetyki, którą zachwycili się również współcześni fotografowie martwych natur.
Oglądając jednak te obrazy nie można oprzeć się wrażeniu, że bardziej interesują ich efekty światłocienia a sam temat dzieł jest tylko pretekstem do gry kontrastem między mrokiem a światłem. Jest to zrozumiałe, jeśli uświadomimy sobie uzależnienie fotografii od światła. Martwa natura daje możliwość eksperymentowania z możliwościami technicznymi, i korzystania ze wszystkich efektów chiaroscuro, czyli różnicy pomiędzy głębokimi cieniami a ostrym światłem, które wydobywa z mroku tylko niektóre obiekty.
Prezentowane poniżej zdjęcia zostały wykonane przez Galaz Vera, Paulette Tavormina, Richarda Kuiper, John'a Phillips, Sharon Core…
Aby przekazać wszystkie te treści malarstwo to posługiwało się zestawem symboli układających się w alegoryczne kompozycje, na których każdy element miał głębsze, ukryte znaczenie. Dzięki tej szczególnej narracji prace te ostrzegają przed ulotnością wszystkich ziemskich przyjemności i zapewniają nam pewien rodzaj wyjątkowej estetyki, którą zachwycili się również współcześni fotografowie martwych natur.
Oglądając jednak te obrazy nie można oprzeć się wrażeniu, że bardziej interesują ich efekty światłocienia a sam temat dzieł jest tylko pretekstem do gry kontrastem między mrokiem a światłem. Jest to zrozumiałe, jeśli uświadomimy sobie uzależnienie fotografii od światła. Martwa natura daje możliwość eksperymentowania z możliwościami technicznymi, i korzystania ze wszystkich efektów chiaroscuro, czyli różnicy pomiędzy głębokimi cieniami a ostrym światłem, które wydobywa z mroku tylko niektóre obiekty.
Prezentowane poniżej zdjęcia zostały wykonane przez Galaz Vera, Paulette Tavormina, Richarda Kuiper, John'a Phillips, Sharon Core…
Czytajcie nas - codziennie nowy wpis, tego nie najdziecie w mainstreamie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz