Wnętrza inspirowane sztuką surrealizmu z pewnością nie mogą być nudne. Odznaczają się tak ostrymi kolorami i ekstrawaganckimi kształtami, że niektórzy mylą je z pop-artem, ale pomiędzy tymi dwoma stylami jest zasadnicza różnica: pop-art wykorzystuje istniejące produkty, wyroby rozpoznawalne a nawet codzienne, a surrealizm bazuje na własnych, unikalnych kreacjach. Jednym z najbardziej znanych artystów surrealistycznych, wręcz ikoną tego stylu jest oczywiście Salvadore Dali (pisaliśmy o nim TUTAJ). Znany jest on głównie ze swoich dziwnych, onirycznych krajobrazów: z topniejącymi zegarami i rozpływającymi się częściami ciała. Ale Dali zrobił więcej niż malowanie sennych krajobrazów. Mniej znana jest jego fascynacja namacalną, fizyczną przestrzenią. W jej rezultacie Dali zaprojektował szereg mebli i elementów wystroju, będących jednymi z najwcześniejszych i najdziwniejszych przykładów awangardowego wzornictwa przemysłowego.
Przykładem takiego surrealistycznego, awangardowego mebla jest sofa Lips Mae West. Mebel w kształcie ust był nawiązaniem do fragmentu obrazu Salvadora Dali Face Mae West. Mebel ten jest cenny jeszcze z jednego punktu widzenia, otóż jego powstanie wynikło z odwrócenia zwykle stosowanej przez artystę paranoiczno-krytycznej metody tworzenia polegającej na próbie odzwierciedlenia obrazów w przedmiotach. Tym razem Dalí rozpoczął od rzeczywistego obrazu, zmysłowych ust Mae West i na ich podstawie stworzył funkcjonalny przedmiot. Aktorka Mae West była bardziej znana ze swojej zmysłowej figury i krótkich, dość szokujących tekstów, niż ze swoich umiejętności aktorskich, a Dalí, ze swoimi wielkimi umiejętnościami, swoją oryginalną sofą złożył jej hołd.
Pierwsza sofa powstała w Paryżu w 1936 roku, pod nadzorem Dalego, na podstawie jego oryginalnego szkicu. Tkanina obiciowa była utrzymana w kolorze Schiaparelli Pink, ulubionej szminki aktorki. Ten mebel cieszy się taką popularnością, że stał się natychmiast rozpoznawalny i od tego czasu był wielokrotnie kopiowany przez mainstreamowych producentów mebli.
Inne przedmioty autorstwa Dalego to seria lamp podłogowych: Lampa Bracelli, Lampa Cajones i Lampa Muletas z powykręcanymi trzonami oraz fotele i krzesła. Ekstrawaganckie i zadziwiające straciły wszelką wartość użytkową, ale nadal zaskakują swoją symboliczną formą. Krzesło Dalí nie jest wygodnym krzesłem, ponieważ jak utrzymywał krzesło może służyć wielu celom, ale niekoniecznie siadaniu.
Meble te nie zmaterializowałyby się jednak gdyby nie Edward James (1907 - 1984), architekt zafascynowany twórczością Dalego i surrealizmem. Wspomniana sofa powstała właśnie do wiejskiego domu Jamesa, do Monkton House, stojącego w jego rodzinnej posiadłości w West Sussex. Dom został pierwotnie zaprojektowany przez architekta Edwina Lutyensa w 1902 roku, ale w połowie lat 30. James przystąpił do jego remontu, próbując stworzyć dom totalnie surrealistyczny. Tak powstał jedyny w swoim rodzaju budynek łączący stylistycznie w swoich wnętrzach tradycje wiktoriańskie, edwardiańskie i surrealistyczne.
Inny twórca, paryski dekorator Jean-Michel Frank, który współtworzył z Dalim wspomniane lampy i krzesła także urzeczywistnił wyjątkową kolekcję tych mebli, W dodatku na podstawie wykonanych prototypów, w latach 90-tych zespół twórców pod kierownictwem Oscara Tusquetsa postanowił przeznaczyć je do masowej produkcji. I tak powstało studio BD Barcelona Design, działające po dziś dzień. Wzorują się na nich nowi artyści i projektanci, proponując własne wersje surrealistycznych stołów, krzeseł, lamp i półek. Ale to już inna historia...
Czytajcie nas - codziennie nowy wpis, tego nie znajdziecie w mainstreamie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz