ISOLATIONS: Co się dzieje z nimi dzisiaj: Pendragon

sobota, 2 kwietnia 2022

Co się dzieje z nimi dzisiaj: Pendragon

Historia zespołu Pendragon zaczęła się w 1978 roku niewielkim angielskim miasteczku Stroud (Gloucestershire). Czterech nastoletnich kumpli, w wieku około 17 lat postanowiło stworzyć zespół. Przewodził im Nick Barrett (vocal i gitara), do którego dołączył jego przyjaciel z dzieciństwa Julian Baker (gitara i wokal), a następnie Nigel Harris (perkusja) i Stan Cox (bas). I tak zrodził się Zeus Pendragon. Warto przypomnieć, że Pendragon było walijskim, historycznym określeniem wybitnego wodza, przydomkiem nadawanym królom. Nosił go legendarny władca Brytanii Uther Pendragon oraz jego syn Artur.

Wracając do muzycznego Pendragonu, najpierw wykonywali oni covery Led Zeppelin, Fleetwood Mac, Santany i Jimiego Hendrixa, potem zaczęli pisać własne piosenki, w coraz bardziej progresywnym nurcie. Wiosną 1984 roku nagrali minialbum Fly High Fall Far, zawierający między innymi długi, instrumentalny utwór Excalibur, nazwany tak samo jak legendarny miecz Uthera Pendragona, który tylko jego syn, Artur, mógł wyciągnąć z legendarnego kowadła. Także później Barrett nawiązywał do wątków z legend arturiańskich jak choćby w utworze The Black Knight z pierwszego debiutanckiego albumu The Jewel z 1985 roku.

Z biegiem czasu pierwszy człon nazwy został usunięty i jak to zwykle bywa, jedni muzycy opuszczali grupę, podczas gdy inni dołączali. Przełomowym wydarzeniem dla grupy było spotkanie z Marillion, który odnosił coraz większe sukcesy. Od 1982 roku obie grupy regularnie koncertowały razem, zdobywając uznanie coraz to większej publiczność, jednak prawdziwie światową popularność zdobyli dopiero po 1991, po tym gdy nagrali album The World. Barrett mniej więcej w tym samym czasie poznał swoją żonę...

Po wielu latach z pierwszego składu ostał się tylko Nick Barrett, lider, bez grupa przypuszczalnie dawno przeszłaby do historii i kto wie czy dzisiaj by ktoś o niej pamiętał. A może nawet nikt by o niej nie usłyszał. Obecnie oprócz niego w zespole jest jeszcze jeszcze Clive Nolan (instrumenty klawiszowe, wokal), Peter Gee (gitara basowa, instrumenty klawiszowe) oraz Jan-Vincent Velazco (perkusja). Najbardziej aktywnym członkiem zespołu jest klawiszowiec Clive Nolan, który jest częścią Pendragon od 1986 roku. Grał (a może i nadal gra) między innymi w składzie takich zespołów jak: Arena, Shadowland, Strangers on a Train, Casino i Caamora. Współpracuje również z Oliverem Wakemanem. Jednak w samym Pendragonie - co trzeba podkreślić raz jeszcze - siłą napędową i głównym autorem piosenek pozostał Nick Barrett. Wśród byłych członków należy wymienić takich artystów jak: Matt Anderson - perkusja, Julian Baker - gitara, John Barnfield - instrumenty klawiszowe, Rik Carter - instrumenty klawiszowe, Stan Cox - gitara basowa, Nigel Harris - perkusja, Stephen "Fudge" Michael Smith - perkusja, Joe Crabtree - perkusja, Scott Higham - perkusja, Craig Blundell - perkusja. Trzeba dodać, że choć Julian Baker formalnie odszedł z grupy, to czasem jeszcze z nią występuje i nagrywa.

W 1988 r. grupa założyła własne wydawnictwo o nazwie Toff Records. Jego pierwszą publikacją była płyta Kowtow. W tym mniej więcej czasie Barrett zaangażował do współpracy Simona Williamsa, twórcę charakterystycznych grafik zdobiących okładki płyt Pendragonu.

Ważnym albumem zespołu był wydany w 1996 roku The Masquerade Overture (my opisaliśmy go TUTAJ). Utwór, który go otwiera jest dość niezwykły. Barrett tak o nim opowiedział w jednym z wywiadów: Bardzo interesowałem się muzyką klasyczną – w rzeczywistości nadal się nią interesuję – a ten utwór jest oparty na Requiem Mozarta. Ludzie mówią: „O, Mozart to po prostu tania i wesoła klasyka”, ale Requiem naprawdę jest mroczne – ma w sobie ten klimat. To wszystko wiąże się z moim małżeństwem, bo oświadczyłem się żonie na gondoli w Wenecji i są do tego odniesienia na okładce.

Także kolejna piosenka z tej płyty - As Good As Gold - posiadała wątki biograficzne. Mój syn urodził się w tym czasie, wyjaśnił genezę utworu Barrett (LINK) i tak naprawdę chodzi o to i o refleksję nad tym, co przyniesie mu przyszłość. Był prawdziwym krzykaczem – nie spaliśmy przez całe tygodnie, więc tekst przyszedł całkiem łatwo! Ale jest też element oczekiwania na jego nastoletnie lata. Rok 1997 to także Live in Kraków 1996 – album koncertowy zespołu który został nagrany podczas koncertu w Studiu Łęg w Krakowie w 1996 roku.

Kolejny album Not of This World został wydany dopiero w 2001 roku. A to z powodu kłopotów Barretta związanych z długotrwały procesem rozwodowym. Widzimy więc, że płyty Pendragon są swoistym pamiętnikiem emocji głównego wokalisty. Not of This World uznawany jest za najbardziej emocjonalny wśród płyt grupy, a przez wielu – za najlepszy w ich historii. Krótko po wydaniu albumu, Barrett został uznany przez brytyjski Classic Rock Society najlepszym gitarzystą roku 2001. W 2002 zespół wydał krążek Acoustically Challenged, nagrany podczas występu na żywo w studio radiowej Trójki w Polsce. W 2005 ukazał się kolejny, siódmy album Pendragonu zatytułowany Believe. W tym samym roku grupa zagrała swój pierwszy koncert w Ameryce Północnej, w Los Angeles, USA. Materiał z trasy stał się bazą dla pierwszego wydawnictwa DVD zespołu: And Now Everybody to the Stage.

W 2011 roku Pendragon osiągnął kolejne znaczące sukcesy. Ich Passion został wybrany czwartym najlepszym albumem roku w Prog Magazine - pierwsze miejsca zajęły Yes i Rush, a w Classic Rock Society Awards Pendragon zdobyli nagrody za najlepszy album, najlepszą piosenkę, najlepszy koncert na żywo, najlepszego klawiszowica i najlepszego perkusistę.

Kolejna płyta wydana w 2020 roku, którą była Love Over Fear, to znowu sukces. Dla promocji krążka zespół udał się wielką trasę koncertową, którą jednak musiał przerwać z powodu pandemii. Powróci do niej w tym roku. I odwiedzi także Polskę, choć jeszcze dokładne daty nie są znane. Na pewno te informacje lada dzień pojawią się oficjalnej stronie zespołu prowadzonej przez Nicka Barretta (LINK).

Przy okazji warto przyjrzeć się kim jest Nick Barrett (ur. 1961 r.), co lubi, co jest dla niego ważne. Tego wszystkiego możemy dowiedzieć się z licznych wywiadów, jak choćby z tego, udzielonego w Polsce, w którym ustosunkowuje się o hobby swojego syna i przy okazji dzieli się ogólną refleksją o życiu:Mój syn trenuje tae kwon do, czyli sztukę walki, i jest w tym bardzo dobry. Ale ten trening również uczy, aby być miłym, aby umieć znaleźć harmonię, równowagę w życiu. W tej sztuce walki nie chodzi o to, aby uzyskać przewagę nad innymi i potem ich maltretować. Rzecz polega na tym, aby pozwolić innym robić to, czego pragną, ale wymagać od nich tego, żeby respektowali twoje wybory. Bycie twardym, w moim rozumieniu, to przede wszystkim niepozwalanie innym na mówienie, co masz robić, niepozwalanie na znęcanie się nad tobą. Nie oszukujmy się, na tym świecie wszyscy ludzie w mniejszym lub większym stopniu starają się uzyskać przewagę nad innymi i wykorzystać ją. Jeśli będziesz zbyt miły albo zlekceważysz jakąś sytuację, możesz być pewien, że znajdzie się ktoś, kto zechce wykorzystać to przeciwko tobie. Dlatego trzeba być twardym (LINK).

Mieszka od kilkunastu lat w Purton, wiosce na obrzeżach Swindon. Poza muzyką przepada za surfingiem. Poza tym kolekcjonuje motocykle, uwielbia pływać, biwakować, uprawia też kolarstwo górskie. Nie lubi i nie zabiega o posiadanie wielu rzeczy, za wyjątkiem desek surfingowych. Tych ma kilka, wśród nich deskę Spider Murphy, podobno rzadkość (LINK).

Clive Nolan (ur. 1961 r.) kolejny muzyk Pendragon, którego chcemy przybliżyć naszym czytelnikom pochodzi z muzykującej rodziny. Jego rodzice byli nauczycielami muzyki, więc nic dziwnego, że mały Clive rozpoczął naukę gry na pianinie w wieku trzech lat, a następnie w wieku 8 lat na skrzypcach. Ukończył wydział muzyczny na Uniwersytecie Londyńskim, gdzie studiował kompozycję, orkiestrację i dyrygenturę. Od 1986 roku jest klawiszowcem w Pendragon (gra także w Shadowland (1992-obecnie), Strangers on a Train (1993-1994), Arena (1995-obecnie) i Caamora (2006-obecnie), a także pisał muzykę oraz teksty dla Arena, Shadowland, Caamora i wielu innych projektów.

Nolan jest – co warto wiedzieć - członkiem założycielem The Caamora Theatre Company utworzonego w celu produkcji i realizacji musicali jego autorstwa. Premiera jednego z nich She odbyła się w katowickim Teatrze Wyspiańskiego w Polsce w październiku 2007 roku. Następnie spektakl został wykonany w styczniu 2010 roku w Santa Cruz w Boliwii, a w lutym 2012 roku w Cheltenham Playhouse Theatre w Wielkiej Brytanii zadebiutowała kinowa wersja She.

Classic Rock Society nadała mu tytuł najlepszego klawiszowca wielokrotnie, bo w latach 1995, 1996, 1998, 2005, 2009, 2010 i 2011. W 2010 roku rząd Boliwii przyznał mu tytuł Honorowego Gościa Santa Cruz w Boliwi w podzięce za wystawiane w tym mieście sztuki. O tym wszystkim możemy przeczytać na stronie internetowej artysty i jeszcze o wielu innych sprawach (LINK).

Peter Gee (ur. 1963 r.) jest synem anglikańskiego pastora, w jego życiu istotną rolę odgrywa wiara, stąd w jego tekstach jest zawsze sporo religijnych odniesień. Poznał Nicka Barretta dzięki swojemu bratu (ma ich czterech). Początkowo w zespole miał grać na gitarze, lecz ostatecznie, po odejściu Roberta Dolby'ego został basistą. Równolegle do gry w Pendragonie realizuje karierę solową. W 2018 roku wydał swój pierwszy album koncepcyjny The Bibel, a jednocześnie szósty solowy (lub siódmy, jeśli uwzględnić album gospel The Life Of God In The Soul Of Man). Muzyk jest z niego bardzo dumny, na swojej stronie nawet napisał, że całe życie pragnął stworzyć taką płytę i w końcu mu się udało (LINK).

I jeszcze najmłodszy wiekiem i stażem muzyk Pendragona: Jan-Vincent Velazco urodzony na Filipinach brytyjski perkusista, sesyjny muzyk rockowy i kompozytor. Został członkiem Pendragon z rekomendacji Craiga Blundella, perkusisty Stevena Wilsona i Frost. Velazco - co w wielu publikacjach podkreśla się - zaczął grać na perkusji w wieku 13 lat. Początkowo był perkusistą samoukiem, a później studiował w Yamaha Music Foundation, grając w kilku zespołach aż do college'u. W 2012 roku przeniósł się do Guildford w Wielkiej Brytanii, aby studiować w Academy of Contemporary Music i ukończył Higher Diploma in Contemporary Music Performance, a rok później przeniósł się do Londynu (LINK).

Jan-Vincent gra także z PIG, brał udział w ich tournee po Wielkiej Brytanii w 2019 roku, w którą ruszyli wraz z amerykańskim zespołem industrialnym 3Teeth,w miesięcznej trasie po USA i gdy supportowali Killing Joke w 2018 roku. W 2021 roku muzyk rozpoczął współpracę gitarzystą Gusem G (Firewind), który najbardziej znany z współpracy z Ozzy Osbournem. Nagrali razem album Quantum Leap, który ukazał się w październiku ubiegłego roku nakładem AFM Records. Album osiągnął 7. miejsce na oficjalnych listach albumów w Grecji, 4. miejsce na iTunes Charts w USA i 26. na US Hard Music Charts. Wylądował również na 2. miejscu w zestawieniu Najlepszych Albumów Gitarowych 2021 roku ułożonym przez Guitar World.