Druga płyta w dorobku Nico i rzeczywiście, porównanie jej z prezentowaną u nas wcześniej kompilacją Blue Angel (TUTAJ) pokazuje inne, mniej znane oblicze niemieckiej artystki. Podobno nie była zadowolona ze swojego debiutu, a prawdziwe oblicze pokazała na opisywanym dziś albumie z 1969 roku. Niektórzy twierdzą (TUTAJ) że ten album otwiera trylogię najlepszych płyt artystki, która przetarła nimi szlak dla Joy Division. Możliwe, jednak po wysłuchaniu The Marble Index nasuwa się też skojarzenie z innym tytanem gotyku - Dead Can Dance. Chwilami ma się wrażenie, że na albumie śpiewa Lisa Gerrard, w każdym razie można być pewnym, że wokalistka kultowej grupy inspirowała się stylem Nico.
Swój debiut artystka oceniała negatywnie, uważała, że w procesie produkcji zniszczono wszystko na czym jej zależało. Śpiewała nieswoje piosenki, a dobił ją zastosowany na albumie flet...
Po tym rozczarowaniu poznała Jima Morrisona z the Doors, nauczyła się pisać swoje piosenki a pod wpływem lidera the Doors zaczęła brać narkotyki. Płyta nagrana została w Los Angeles pod okiem Johna Cale'a z Velvet Underground.
To nie jest łatwa muzyka, na pierwszym planie mamy głos. Płytę nagrano w 4 dni i trwa zaledwie pół godziny. Ale po kilku przesłuchaniach zostaje w głowie, i nie dziwi, że winyl osiąga na aukcjach kosmiczne ceny, bo to jest ważna dla historii gotyku płyta. Jeśli do tego dodać fakt, że artystka w tamtym czasie ubierała się na czarno, oraz że mamy rok 1969 i tak nikt nie grał, to można zaryzykować twierdzenie, że płyta jest wręcz rewolucyjna.
Otwiera ją instrumentalny Prelude przechodzący płynnie w Lawns of Dawns.
Czy możesz iść za mną?
Możesz śledzić moje udręki
Moje pieszczoty, ogniste pragnienia?
Płyń i zanurz się w
Porannym bałaganie
On błogosławi ciebie, błogosławi mnie
Dzień pieści noc
Pieści ciebie, pieści mnie
Możesz iść za mną?
W tle dzwony kościelne, niebiański ogród... Po takim wstępie pora na piosenkę napisaną przez artystkę w Halloween dla Richarda Nixona. Podobno utwór No One Is There powstał pod wpływem lidera the Doors.
Naprzeciw mojego parawanu
Demon tańczy na scenie
W kluczowej parodii
Demon tańczy na scenie
Surrealistyczny tekst i wiolonczela muzyka Velvet Underground - to znaki charakterystyczne tej piosenki.
Czy można napisać upiorną kołysankę dla syna? Oczywiście, bo kolejny utwór Ari's Song dedykowany jedynemu synowi artystki, nazywany jest najmniej pocieszającą kołysanką w historii muzyki. Warto dodać, że syn Nico wiele lat później też uzależnił się od narkotyków do takiego stopnia, że był sztucznie podtrzymywany przy życiu.
Żegluj mój mały chłopcze
Niech wiatr napełni twoje serce światłem i radością
Odpłyń, mój mały chłopcze
Niech deszcz zmyje pochmurne dni
Odpłyń w sen
Niech wiatr zaśpiewa ci fantazję
Starożytnego srebrnego morza
Teraz widzisz, że tylko sny
Mogą wysłać cię tam, gdzie chcesz być
Teraz okazuje się, że twarze są inne
Niż myślałeś, że będą
A później jak znowu je zobaczysz
Odkryjesz
Że to wszystko było snem
Żegluj mój mały chłopcze
Niech wiatr napełni twoje serce światłem i radością
Facing the Wind jest piosenką o zmaganiach się z trudnościami życia. To nieco słabszy moment albumu. Po niej Julius Caesar (Momento Hodie):
Miły i spokojny, Julius kłamie
Aby zwyciężył Oktawian
Wesołość, narodziny, zaduma
Piosenka ma wiele konotacji historycznych, pojawia się raj, zakazany owoc, rzymski dyktator i jego adoptowany syn. Frozen Warnings jest wokalnie zbliżona najbardziej do tego co po latach robiła Lisa Gerrard. W zasadzie nawet tembr głosu jest niemal identyczny. Podobno nawiązuje do dzieciństwa wokalistki i zburzonego po wojnie Berlina, zawsze należała też do jej ulubionych piosenek.
Mnich pustelnik potyka się
Pochmurna granica
Zimne ostrzeżenia blisko mnie
Blisko zamarzniętej granicy
Zimne ostrzeżenia blisko mnie
Blisko zamarzniętej granicy
W niezliczone refleksy
Wznosi uśmiech z twoich oczu do moich
Nad torami kolejowymi
Słabo migocze skromny krzyk
Z tysiąca cykli
Tysiące cykli przed nami
Tysiąc razy, aby wygrać
Tysiące sposobów na kierowanie światem
W podobnej odpowiedzi
Evening of Light to już czyste Dead Can Dance i najlepsza piosenka na albumie. Patetyczna, ze znakomitymi partiami wiolonczeli w tle.
Północne wiatry osiadają na końcu czasów
Północne wiatry osiadają na końcu czasów
Prawdziwa historia chce być moja
Prawdziwa historia chce być moja
Historia opowiada prawdziwe kłamstwo
Historia opowiada prawdziwe kłamstwo
Mandoliny dzwonią do jego śpiewu na wiolonczeli
Mandoliny dzwonią do jego śpiewu na wiolonczeli
Lochy pogrążają się we śnie do końca czasów
Lochy pogrążają się we śnie do końca czasów
Petrel śpiewa, dzwonki do drzwi dzwonią w nieoświetlony koniec czasu
Petrel śpiewa, dzwonki do drzwi dzwonią w nieoświetlony koniec czasu
O poranku mojej zimy
Kiedy moje oczy wciąż śpią
O poranku mojej zimy
Kiedy moje oczy wciąż śpią
Ważkę w płaszczu ze śniegu
Poślę, by ucałowała twoje serce ode mnie
Ważkę w płaszczu ze śniegu
Poślę, by ucałować twoje serce ode mnie
Na albumie Brygady Kryzys umieszczono napis: Uwaga! Słuchać głośno. Na albumie Nico powinna znajdować się adnotacja: Uwaga! Słuchać w słuchawkach w absolutnej ciszy wokoło.
Bo wiele rzeczy można usłyszeć...
Trzeba zakupić to arcydzieło na CD, winyl bowiem oznacza bankructwo. Wrócimy do Nico jeszcze niejeden raz, bowiem jak widać historia rocka gotyckiego miała swoje korzenie o wiele wcześniej, niż się przypuszcza.
Czytajcie nas - codziennie nowy wpis, tego nie znajdziecie w mainstreamie.
Nico, The Marble Index, tracklista: Prelude, Lawns of Dawns, No One Is There, Ari's Song, Facing the Wind, Julius Caesar (Momento Hodie), Frozen Warnings, Evening of Light.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz