Mamy środek lata. Dlatego chcemy pokazać naszym czytelnikom obrazy Ludwiga Munthe (1841-1896), norweskiego malarza, który podobnie jak Heinrich Gogarten, o którym pisaliśmy TUTAJ i Johann Jungblut (TUTAJ), malował zimowe, nocne pejzaże. I podobnie jak tamci należy do plejady niedocenianych i nieco lekceważonych malarzy nurtu realizmu.
Munthe nie miał łatwo. Był trzecim z ośmiorga dzieci rolnika Gerharda Munthe i Sigrid Urnæs z Aarøen w Sogndal w Norwegii. Po niespełna dwuletniej nauce w swoim kraju w 1861 roku zdobył państwowe stypendium i wyjechał na studia do Düsseldorfu, ale w zasadzie przez całe życie pozostał samoukiem. Kształcił się podglądając mistrzów w galeriach sztuki oraz chłonąc podczas swoich podróży obrazy malowane przez naturę. Z upodobaniem tworzył scenki rodzajowe z rybakami i melancholijne, zimowe krajobrazy, z szeroko rozpostartym horyzontem. W celach komercyjnych malował jeszcze scenki z polowań, wyglądające jak kawałki gobelinów. Pod koniec życia osiadł najpierw w Holandii a potem w Paryżu.
Nas urzekły jego nokturny, utrzymane w stonowanych kolorach pejzaże nocne, w których przeważają odcienie szarości i brązów z delikatnym użyciem jaskrawszych punktów kolorystycznych. Najczęściej utrwalał chwile, w których światło księżyca lub zachodzącego słońca kładzie się bladym blaskiem na rozmarzających grudach ziemi, pokrytych roztapiającym się śniegiem. Szczególnie nastrojowe są krajobrazy z nisko zawieszoną nad horyzontem czerwoną kulą słońca. Półmrok, jaki przeniósł na swoje płótna, kładzie się aksamitnym cieniem na śnieg, na pola, gdzieś na daleko majaczące chatki i ludzi, którzy tylko przebijają niewyraźnie, jedynie zaznaczeni szybkim pociągnięciem pędzla. Niewątpliwie, w tych jego obrazach widać wpływ impresjonizmu.
Munthe nie miał łatwo. Był trzecim z ośmiorga dzieci rolnika Gerharda Munthe i Sigrid Urnæs z Aarøen w Sogndal w Norwegii. Po niespełna dwuletniej nauce w swoim kraju w 1861 roku zdobył państwowe stypendium i wyjechał na studia do Düsseldorfu, ale w zasadzie przez całe życie pozostał samoukiem. Kształcił się podglądając mistrzów w galeriach sztuki oraz chłonąc podczas swoich podróży obrazy malowane przez naturę. Z upodobaniem tworzył scenki rodzajowe z rybakami i melancholijne, zimowe krajobrazy, z szeroko rozpostartym horyzontem. W celach komercyjnych malował jeszcze scenki z polowań, wyglądające jak kawałki gobelinów. Pod koniec życia osiadł najpierw w Holandii a potem w Paryżu.
Nas urzekły jego nokturny, utrzymane w stonowanych kolorach pejzaże nocne, w których przeważają odcienie szarości i brązów z delikatnym użyciem jaskrawszych punktów kolorystycznych. Najczęściej utrwalał chwile, w których światło księżyca lub zachodzącego słońca kładzie się bladym blaskiem na rozmarzających grudach ziemi, pokrytych roztapiającym się śniegiem. Szczególnie nastrojowe są krajobrazy z nisko zawieszoną nad horyzontem czerwoną kulą słońca. Półmrok, jaki przeniósł na swoje płótna, kładzie się aksamitnym cieniem na śnieg, na pola, gdzieś na daleko majaczące chatki i ludzi, którzy tylko przebijają niewyraźnie, jedynie zaznaczeni szybkim pociągnięciem pędzla. Niewątpliwie, w tych jego obrazach widać wpływ impresjonizmu.
Malarz pojął za żonę córkę właściciela statku, Lene Wilhelmina Vlierboom (1853-1901) z Rotterdamu, z którą miał czworo dzieci. Jednym z nich był późniejszy malarz morskich pejzaży Gerhard Morgenstären Munthe (1875–1927). Prace Munthe można zobaczyć między innymi w Galerii Narodowej w Oslo, Muzeum Narodowym w Sztokholmie, Galerii Narodowej w Berlinie i Kunsthalle w Mannheim oraz TUTAJ.
Czytajcie nas - codziennie nowy wpis, tego nie znajdziecie w mainstreamie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz